terug Stichtingsbrief   Het begin   Jaren 60   Jaren 70-80   Jaren 90   Kleurrijk Noord   Rond 2000   Goede Buren 2004

40 jaar Montfortparochie 2007              Begrip 2005

De geschiedenis van de Montfortparochie.

 

In deze beschrijving van de geschiedenis van de Montfortparochie komen de betrokken personen veelal zelf aan het woord.

De Montfortparochie werd opgericht op 30 april 1967, getuige onderstaande brief van Mgr. Bluyssen.

 

Brief Monseigneur Bluyssen

 

JOHANNES BLUYSSEN

door de genade Gods en de gunst van de Apostolische Stoel,

Bisschop van 's-Hertogenbosch.

Aan onze dierbare diocesanen en de parochianen van de parochies O.L. Vrouw Onbevlekt Ontvangen (Heikant) en O.L..Vrouw van de Rozenkrans (Hasselt) te Tilburg.

Genade en Vrede.

 

Door de grote uitbreidingen, welke te Tilburg met name in de stads­sector Stokhasselt hebben plaats gehad en nog zullen geschieden, is het aantal parochianen van de parochies O.L. Vrouw Onbevlekt Ontvangen en O.L. Vrouw van de Rozenkrans te Tilburg aanmerkelijk toegenomen.

Om op een verantwoorde en goede wijze de zielzorg onder de parochianen te laten geschieden, hebben wij gemeend te moeten overgaan tot de oprichting van een nieuwe parochie te Tilburg-Stokhasselt. Daardoor dan zal het mogelijk zijn, dat de parochies van die grootte worden, dat een goede gemeenschap mogelijk is terwijl ook de viering van de liturgie in de afzonderlijke parochiekerken beter zal kunnen gebeuren en de deelname van de gelovigen ook meer bevorderd zal kun­nen worden. Wij zijn dan ook zeer blij dat uw pastoor en het Kerk­bestuur steeds overtuigd zijn geweest van het grote belang van de stichting van een nieuwe parochie en wij zijn hen en het Gemeente­bestuur en u allen erkentelijk voor de wijze waarop is medegewerkt aan de realisering van de stichting van een nieuwe parochie te Tilburg.

Tot onze grote voldoening mochten wij in deze tijd van tekort aan saeculiere priesters de paters Montfortanen bereid vinden tot het aanvaarden van deze nieuwe parochie. In de persoon van de weleerw. Pater Dr. Godefridus Josephus Maria Tesser S.M.M., thans assistent van de parochie O. L. Vrouw Onbevlekt Ontvangen te Tilburg en aan wie onlangs de opdracht werd gegeven de mogelijkheden te onderzoeken van de stichting van een nieuwe parochie in de stadssector Stokhasselt te Tilburg, hebben wij gemeend een geschikte persoon te kunnen zien om deze belangrijke taak van het stichten van een nieuwe parochie op zich te kunnen nemen. Daarbij zal hij geholpen worden door de weleerw. Pater Jacobus Hijnen S.M.M.

Wij zijn er van overtuigd dat de stichting van een nieuwe parochie met de opbouw van een parochiegemeenschap en het tot stand brengen een zware opgave is voor een bouwpastoor, waarbij hij de medewerking en de steun van zijn parochianen in grote mate nodig zal hebben. Wij durven dan ook een dringend beroep doen op alle parochianen, heel in het bijzonder echter op de parochianen van de parochie, om voor zover het in ieders vermogen ligt de nieuwe bouwpastoor te helpen bij de stichting van de nieuwe parochie, opdat onder Gods zegen dit voor het godsdienstige leven zo belangrijke werk zal slagen.

 

Om de oprichting van de nieuwe parochie nader vast te stellen bepalen wij als volgt: hetgeen zal ingaan op zondag 30 april 1967:

1. Het onder n. 2 nader te omschrijven grondgebied wordt van de parochie O.L. Vrouw Onbevlekt Ontvangen (Heikant) en O.L.Vrouw van de Rozenkrans (Hasselt) afgescheiden en verheven tot een afzonderlijke en zelfstandige parochie, met alle rechten en verplichtingen die daaraan volgens het kerkelijk recht verbonden zijn. Deze nieuwe pa­rochie zal de naam dragen van de H. Montfort te Tilburg en de nog te bouwen parochiekerk zal worden toegewijd aan de H. Montfort. De parochie zal als patroon vereren de H. Dionysius patroon van Tilburg en zal behoren tot het dekenaat Tilburg.

2. Het grondgebied van de nieuwe parochie wordt omschreven door de volgende grenzen.

Te beginnen op het punt, waar de as van de Gorinchemse Baan de as van het Wilhelminakanaal kruist, heeft de parochiegrens het volgende beloop:

de as der Gorinchemse Baan: - (een luchtlijn, in het verlengde van de as der Dirigentenlaan; - de as der Dirigentenlaan; - de as der Stokhasseltlaan. - een luchtlijn in het verlengde van de as der Stokhasseltlaan ); - de as van het Wilhelminakanaal tot aan de kruising met de as der Gorinchemse Baan, het punt van uitgang.

3. De geestelijke verzorging van de nieuwe parochie, welke kerkrechtelijk een z.g. "paroecla saecularis” is wordt door ons toevertrouwd aan de Nederlandse Provincie van het Gezelschap van Maria (Montfortanen)

4 .Tot eerste Pastoor van de nieuwe parochie benoemen wij op verzoek van zijn provinciaal, de weleerw. Pater Dr. Godefridus Josephus Maria Tesser S.M.M. en tot kapelaan de weleerw. Pater Jacobus Hijnen thans beiden assistent van de parochie O.L. Vrouw Onbevlekt Ontvangen te Tilburg. Om het beheer van de tijdelijke en stoffelijke belangen van de nieuwe parochie goed te kunnen regelen richten wij een kerkbestuur op bestaande uit de tijdelijke pastoor als voorzitter en verder voorlopig 2 kerkmeesters en wij benoemen tot kerkmeesters de heren Johannes J. Wijten en Petrus A.J. van Trier, met de bepaling dat hun periodieke aftreding volgens een later op te maken rooster om beurten zal geschieden op de wijze en tijd vastgesteld in het Algemeen Reglement voor de parochiale kerkbesturen in het Bisdom ‘s-Hertogenbosoh, met dien verstande dat de eerste periodieke aftreding zal plaats hebben in het jaar 1968.

5. Omdat de nieuwe parochie nog niet over een eigen kerkgebouw beschikt, zullen haar parochianen voorlopig tot de tijd, dat een noodkerk in gebruik zal zijn genomen, nog beschouwd worden als behorend tot de parochies O.L.Vrouw Onbevlekt Ontvangen en O.L. Vrouw van de Allerh. Rozenkrans te Tilburg.

En zal dit ons herderlijk schrijven op zondag 30 april a.s. in de parochiekerken van de O.L.Vrouw Onbevlekt Ontvangen en O.L.Vrouw van de Allerh. Rozenkrans te Tilburg worden afgekondigd en in het archief der parochie worden bewaard, terwijl tevens een afschrift zal berusten in het archief van de nieuwe parochie van de H. Mont­fort te Tilburg.

Gegeven te 's-Hertogenbosch. 25 april 1967.

Mgr. Drs. J.W.M. Bluyssen, Bisschop van 's-Hertogenbosch

 

Verhaal van de eerste pastor Frits Tesser

Pastor van 1967-1970

Hoe het begon

door Frits Tesser, opgeschreven bij het 40-jarig bestaan.

 

Het zal in oktober 1966 zijn geweest, dat ik in Utrecht een ontmoe­ting had met pater Jos Hermans, provinciaal van de Montfortanen in Nederland, die mij vroeg of ik bereid was een parochie te stichten in Tilburg-Noord, Stokhasselt.

De vraag overviel mij. Ik was op dat moment werkzaam in Oud-Rotterdam en maakte deel uit van het pastoresteam van de St.-Elisabethkerk aan de Mathenesserlaan, de tegenwoordige bisschopskerk.

Pater Hermans legde tijdens het gesprek de plattegrond van Stokhasselt op tafel. Het gebied was opgedeeld in drie wijkjes met een kerk en een school. De kaart was afkomstig van het Diocesane Bouwbureau in Den Bosch.

 

Hoewel ik op dat moment de omvang van de werkzaamheden niet volledig overzag, aanvaardde ik de opdracht.

Het was een uitdaging de basis te mogen leggen voor een nieuwe geloofsgemeenschap, van de andere kant was daar het besef dat de opzet niet helemaal helder was.

Zo was er - dat realiseerde ik mij later - tijdens onze bespreking met geen woord gerept over de financiële gevolgen van het een en ander.

 

Het onderhoud eindigde met de mededeling dat de verhuizing van Rotterdam naar Tilburg zo spoedig mogelijk moest plaatsvinden.

In juli (1966) hadden zich de eerste gezinnen in Stokhasselt gevestigd en de geestelijkheid van de Heikant, die de pastorale zorg waarnam, keek dringend uit naar vervanging.

Dat ik zo laat werd benaderd, kwam omdat meerdere kandidaten, die eerder waren aangezocht, na bedenktijd hadden te kennen gegeven liever van de opdracht af te zien.

 

Dinsdag 6 december verliet ik Rotterdam, begeleid door drie pastores-teamgenoten.

Er viel niet veel te verhuizen: wat kleding, boeken en een fiets. Er was geen meubilair; daar beschikte je als kloosterling niet over.

De zondag daarvoor had ik afscheid genomen. Veel parochianen maakten van de gelegenheid gebruik om mij het beste toe te wensen en stopten me ook wat geld toe: "voor het werk in Tilburg", zeiden ze.

Nog steeds ben ik de mensen dankbaar voor wat zij toen gaven: bijna 900 gulden was het. Met dat bedrag was de directe toekomst veilig gesteld en vertrok ik twee dagen later vol goede moed naar Tilburg.

 

De ontvangst in De Heikant was allerhartelijkst. In de pastorie kreeg ik een kamer toegewezen en pastoor Gerard Bots, Norbertijn en voormalig vlootaalmoezenier, toonde zich een gulle gastheer. Vanuit de pastorie op de Schans ondernam ik op de fiets de eerste verken­ningstochten naar de wijk in aanbouw: Stokhasselt.

Hoe maak je contact met de mensen? Bel je zomaar ergens aan, wacht je op een toevallige ontmoeting? De bedoeling was de nieuwe bewoners als parochianen te begroeten en samen met elkaar het geloof te beleven en te vieren.

De beste manier was natuurlijk de mensen uit te nodigen voor een samenkomst, maar dan moest je wel over een ruimte beschikken.

 

Eerste Eucharistieviering in kantine.

Het pastoresteam van de Heikant maakte me erop attent dat in de Corellistraat een kantine van aannemer Gebr. v.d. Ven stond, die mogelijk voor kerkdiensten gebruikt kon worden.

Het was een gouden tip!

Aannemer v.d. Ven ging er mee akkoord ­om de kantine in de weekenden ter beschikking te stellen voor kerkelijke vieringen en was zelfs bereid de elektriciteitskosten die dat met zich meebracht, niet in rekening te brengen.

 

Zaterdag 17 december, vond in die ruimte, de eerste Eucharistieviering plaats. De omwonenden waren via een folder op de hoogte ge­bracht.

Het was een geweldige belevenis. Ik had twee tafels met formicablad in elkaars verlengde geplaatst en daar overheen een laken gespreid. De altaarbenodigdheden kwamen van de kerk van de Heikant. In een halve cirkel rond beide tafels stonden de oranje kantinestoelen. De rest van de tafels was in een hoek op elkaar gestapeld. Het was allemaal niet riant, maar te weten dat men in Stokhasselt nu eindelijk een plaats had van samenkomst, waar men samen kon bidden, samen kon zingen, waar men zichzelf kon zijn, dat maakte de viering in die desolate omgeving tot een onvergetelijke gebeurtenis.

Voor de eerste kerkdienst op zondag 18 december kwamen 60 mensen naar de kantine. De collecte bedroeg Hfl. 42.87.

Bij gebrek aan een collectemandje werd gecollecteerd met een schoteltje uit de kantine.

Een week later volgde de viering van Kerstmis.

De nachtmis met Kerstmis accentueerde dat alles nog. In de kantineruimte had iemand een kerstboom neergezet. Een ander plaatste er een kerststal onder compleet met beeldjes. Kaarsen deden de rest. En daar, in die barak, afgeladen vol met parochianen, vierden wij samen de Geboorte van Jezus. De armoede die uit het Kerstverhaal spreekt, werd voor ons concrete werkelijkheid, kwam voor ons tot leven. Wij voelden ons één met de herders en wisten ons heel nabij aan het Kind, dat die nacht voor ons werd geboren.

  

 

De kantine is lang een huis van samenkomst gebleven. Eerst in de Corellistraat, daarna in de Kapelmeesterlaan. Ook de houten barakken, hoek Stokhasseltlaan - Dirigentenlaan, hebben een tijd als kerkruimte gefungeerd.

Einde '67 stond de parochie er wat florissanter voor. In september van dat jaar kwam De IJpelaer, Componistenlaan, gereed. En juist vóór Kerstmis kon de aula van de Montfortschool in de Scarlattistraat betrokken worden. Deze situatie is gebleven tot het moment, waarop de nieuwe kerk in gebruik werd genomen.

 

Huisvesting pastores.

De stichting van een parochie brengt met zich mee, dat er prioriteiten gesteld moeten worden. Een van de eerste zaken die mij bezighield was de huisvesting.

Weliswaar was de pastorie Heikant een veilige haven en kwam het leven er aangenaam over, maar als pastor moest je temidden van de parochianen wonen, meende ik en moest je direct voor hen bereikbaar te zijn. Daarom was het wenselijk zo spoedig mogelijk een huis in Stokhasselt te hebben.

De voorzitter van de bouwvereniging was Jan Wijten. Een gesprek met hem bleef niet zonder resultaat. Hij accepteerde de redenering en wees twee plaatsen aan die qua ligging voor dat doel geschikt waren; een huis, hoek Bellinistraat - Dirigentenlaan en een tweede huis, hoek Corellistraat - Componistenlaan. De keuze viel op het eerste huis.

Eind januari (1967) zou het klaar zijn.

 

Een andere, zeker zo belangrijke vraag had te maken met het pasto­raat als zodanig. Hoe daaraan invulling te geven? Er was een con­stante Instroom van gezinnen en tegelijkertijd moesten er parochiële activiteiten ontwikkeld worden.

Hoe dat te behappen? Uitgaande van de beschikbare gegevens was het een te grote opgave voor één pastor alleen. Daarom werd een beroep gedaan op het provinciaal bestuur van de Montfortanen om een tweede pastor naar Stokhasselt te sturen

Pater Jacob Hijnen leek de meest geschikte persoon voor die functie. Hij was kapelaan in Zevenaar en als moderator verbonden aan de School voor Beroepsopleiding van de Broeders van Maastricht in dezelfde plaats.

Eind januari arriveerde hij in Tilburg-Noord en vond onderdak in de woning in de Bellinistraat (no, 1), die juist was opgeleverd. Drie weken later verhuisde ook ik naar dat adres.

Bij de taakverdeling nam pater Hijnen het godsdienstonderricht op de lagere school voor zijn rekening. Daar hoorde ook het overleg met de leerkrachten bij. De overige activiteiten, met name de kerkelijke vieringen en ook de kennismakingsbezoeken, die wij belangrijk achtten, werden naar redelijkheid verdeeld. De betiteling pastoor en kapelaan was, voor ons niet relevant. Weliswaar gebruikte het bisdom bij de installatie van ons team in april 1967 die benamingen, maar voor onszelf en ook naar de buitenwereld toe beschouwden wij ons als gelijkwaardige partners.

 

Geen bemoeienis met op te richten scholen.

Met de totstandkoming van de scholen in de wijk had ons pastoresteam weinig van doen.

Reeds voor onze komst naar Stokhasselt was het schoolbestuur van de Heikant volop bezig met de planning van lagere scholen in Tilburg - Noord.

Bestuursvoorzitter was pastoor Gerard Bots van de Mariakerk in de Heikant.

De kinderen in onze wijk waren aanvankelijk genoodzaakt naar de dorpsschool van de Heikant te gaan, maar al in het voorjaar van 1967 verrees op het terrein aan de Mascagnistraat een houten noodgébouw, waar les gegeven kon worden. Later werd dat tijdelijk onderkomen vervangen door de Montfortschool, een aan de eisen van de tijd beantwoordend gebouw met een ruime aula, dat later in de weekenden jarenlang als kerkruimte dienst zou doen.

De beide andere wijkjes kregen een identieke school: de Lochtenberg en de Pottenberg. Maar, zoals gezegd, als pastoresteam hadden wij geen bemoeienis met de bouw en inrichting ervan, behalve dat bij de in gebruik name ons de eer werd gegund de nieuwe school in te zegenen.

 

Drie kerkgebouwen?

Meer direct betrokken waren wij bij de bouw van kerken in onze wijk. Het ging daarbij niet alleen om de financiering van de gebouwen, maar vooral ook over de vraag of er in onze wijk drie kerken / kerkjes nodig waren, zoals het bisdom voor ogen stond.

Het hebben van een eigen kerk is mooi, maar het bezit ervan moet wel in overeenstemming zijn met de reële behoefte. Al spoedig werd duidelijk dat het Bouwbureau in Den Bosch werkte met gegevens uit de tijd van het Rijke  Roomse Leven.

Veel gezinnen uit de oude Tilburgse parochies die zich in onze wijk vestigden, ble­ken kerkelijk gezien in de nieuwe situatie moeilijk hun draai te kunnen vinden en haakten af.

Het aantal mensen dat met enige regelmaat naar de kerk kwam, bleek betrekkelijk klein en het lag niet in de verwachting dat daarin op korte termijn verandering zou komen. Be­sloten werd dan ook de aandacht te focussen op de bouw van één kerkruimte, uiteraard in het midden van onze wijk.

 

Eén kerkgebouw.

Hoewel de groep van direct betrokkenen bij het kerkelijk gebeuren betrekkelijk klein was, ontbrak het deze parochianen niet aan en­thousiasme voor “de goede zaak".

Met véél overtuiging en doorzettingsvermogen zetten zij zich in voor de opbouw van een nieuwe geloofsgemeenschap, hun parochie.

Spontaan werden diverse initiatieven genomen. Er werd een groep collectanten geformeerd die elke week present was om de collecte en het plaatsengeld te innen.

Zeker zo belangrijk was de groep mensen, die zich inzetten om de gezinsbijdrage op te halen en bereid was elke maand de huizen langs te gaan om de zakjes met geld in ontvangst te nemen. De afdracht gebeurde op de pastorie waar een kop koffie werd aangeboden.

Om sfeer in de kerkdiensten te verhogen werd tijdens de diensten gewijde muziek gedraaid. Dat gebeurde met behulp van een bandrecorder. Een geluidstechnicus, die zich vrijwillig had aangeboden, zorgde voor de afwerking.

Voor sommige parochianen was deze kunstmatige muziek toch te mager; zij wilden een eigen stemgeluid laten horen en er kwam een kerkkoortje, bescheiden in het begin en later uitgebreid tot een echt gemengd kerkkoor.

Ook misdienaars meldden zich, jongens en meisjes. Hoe wij aan togaatjes kwamen, weet ik niet meer, maar op een of andere manier is ervoor gezorgd dat zij passende kleding droegen.

 

Om de zorg voor de opbouw van de parochie niet alleen aan ons, pastores, over te laten werd er een kerkbestuur geformeerd, waarin vier parochianen zitting namen. Veelvuldig overleg leidde ertoe dat de contouren van de parochie-in-oprichting meer en meer zichtbaar werden en dat de contacten met het Bouwbureau in Den Bosch geïntensiveerd werden.

Twee parochianen namen de taak op zich om zorg te dragen voor de parochiële administratie, een belangrijke aangelegenheid, omdat zo een verantwoord adressenbestand kon worden opgebouwd.

Er was ook een groepje vrijwilligers, dat foldertjes bezorgde. Met name ging het om het afgeven van aankondigingen voor huisbezoek. Daaraan zat een antwoordstrook met de vraag of bezoek van een pastor op prijs werd gesteld of niet. De reacties waren overwegend positief, zodat wij, pastores, door de dag en ook 's avonds veelal doende waren met de mensen kennis te 'maken en hen te informeren over de dienstverlening van hun nieuwe parochie.

Zo werd in betrekkelijk korte tijd de basis gelegd van de parochie Stokhasselt, gevolgd door de bisschoppelijke erkenning in april 1967.

De latere naamsbekendheid van de Montfortparochie vond hier zijn oorsprong.

Frits Tesser.

 

Uit de Nieuwsbrief van de Parochie Peerke Donders van maart 2021

Overlijden eerste pastor van de Montfortparochie.

http://parochiepeerkedonders.nl/_userdata/images/frits%20tesser.jpgVorige week bereikte ons het bericht van het overlijden op 89-jarige leeftijd van de eerste pastor van onze geloofsgemeenschap. 
GODEFRIDUS JOZEF MARIA TESSER
Voor velen onder ons Frits Tesser,
Moge hij rusten in vrede.
Het bericht brengt ons in gedachten terug naar de eerste opbouw van een nieuwe wijk in Tilburg Noord. 
In een brief van Mgr. Bluyssen van 30 april 1967 lezen we dat een deel van de parochie Heikant en een deel van de parochie Hasselt afgescheiden werd en een zelfstandige parochie zou worden. Deze zou worden toevertrouwd aan de Montfortanen. 

Toen Frits Tesser gevraagd werd in Tilburg te gaan werken, zei hij ja, omdat hij het een uitdaging vond te mogen werken aan een nieuwe geloofsgemeenschap. 
De start was niet eenvoudig. Hij had immers geen huisvesting en geen kerkgebouw.

Hij is gastvrij ontvangen door de Norbertijnen tot hij een huis vond op de hoek van de Bellinistraat en de Dirigentenlaan. Voor de bijeenkomst van de gelovigen en de vieringen kreeg hij steun van bouwbedrijf Gebr. Van de Ven. Hij mocht gebruik maken van de bouwkeet. De kerstviering in december 1967 werd gehouden in een overvolle bouwkeet aan de Corellistraat.
We mogen hem nog steeds dankbaar zijn voor de inspirerende aanzet. Frits Tesser was pastor van 1967 tot 1975.
Mocht u meer willen lezen over de geschiedenis van onze geloofsgemeenschap dan verwijzen we u naar de website www.montfortparochie.nl

 

Pastor Jacob (Jaap) Hijnen 

1967 - 1971

Samen met Frits Tesser en later Simon Kuyten vormde hij een poosje het team van de Montfortparochie.

(Ook Johnny van Osch maakte in 1967-1968 deel uit van dit team.)

 

 

 

 

Pastor Adriaan Stolk (zijn herinneringen aan de parochie)

1968-1969

Na mijn priesterwijding in 1950 was ik een jaar assistent te Heiloo. Daarna was ik vijftien jaar missionaris in Kongo en een jaar kapelaan in Vlaardingen en van daaruit kreeg ik een benoeming voor de Montfort-parochie in Tilburg in 1968 en 1969.

Samen met paters F. Tesser en J. Hijnen bewoonden we een rijtjeswoning. Het was er klein, maar het ging. Een kerkgebouw hadden we nog niet, wel een ruimte die we als zodanig konden gebruiken. Later kerkten we ook in een schoolgebouw. Catechese had ik in Afrika dagelijks gedaan. In Tilburg deed ik het ook graag. ’s Morgens gingen wij met ons drieën naar de kerkruimte en waren om beurten hoofdcelebrant. Zondagsmiddags waren er dikwijls doopvieringen, soms met meer dan een dopeling.

Ik herinner me nog, dat ik eens begon met een verjaardagsactie. Parochianen werden aangeschreven of ze een kleine bijdrage wilden geven voor een kerkgebouw. We vroegen voor elk levensjaar een cent. Enkele jongedames haalden de enveloppen op en droegen het geld af.

 

Pastor Simon Kuyten.

1970 – 1980

http://cms.infodome.nl/cms/showAsset.jsp?assetId=18809We hebben in die jaren heel veel opgezet. Dat kon omdat we met drie pastores waren. Eerst werkte ik samen met Frits Tesser en Jacob Hijnen en later met Leo Verbakel en Peter Denneman.

Elke pastor had een hoofdaandachtsveld en van hieruit werd er op alle fronten van het pastoraat iets opgebouwd en tot stand gebracht.

Mijn hoofdaandachtsveld was in die periode de zorg op de scholen.

In de beginjaren gaf ik les op de basisscholen. Later werd dat de catechese begeleiding aan de leerkrachten.

We hebben heel veel opgezet rondom de gezinscatechese en de sacramentenbegeleiding zoals eerste communie, vormsel, huwelijksgesprekken en doopgesprekken.

Er kwamen verschillende koren naast het gemengd koor kwam er een kinderkoor, een jongerenkoor en het Experikoor.

Met de komst van de Montfortkerk kregen we een mooie, kleine en stemmige kerk met tal van mogelijkheden.

De Montfortparochie was(is) een heel levende gemeenschap met veel vrijwilligers en dat was alom bekend.

 

 

Eindelijk heeft de wijk een eigen kerkruimte. Zaterdag 18 december 1971 wordt onze kerk feestelijk geopend door Mgr. Drs. J. Bluyssen, bisschop van 's-Hertogenbosch. Voor de bewoners van Stokhasselt is het een bijzondere gebeurtenis.

 

 

Pastor Leo Verbakel

1976 - 1988

http://cms.infodome.nl/cms/showAsset.jsp?assetId=28203Leo Verbakel volgde Frits Tesser op. Samen met Simon Kuyten en Peter Denneman was hij een poos een van de pastores van onze parochie.

Bij zijn afscheid van de Montfortparochie in Tilburg koos hij als motto: “We waren samen een tijdje onderweg”. Zo zag hij het leven. Het oprukkende individualisme deed hem echt pijn. Hoe kunnen mensen leven met God, als zij niet weten wat samenleven is?”

"Ik heb de mensen in Tilburg en in de Beerzen willen zeggen dat zij niet alleen zijn, dat God er is, dat zij geborgen zijn en dat zij die geborgenheid aan elkaar mogen doorgeven. Iedere mens zoekt geborgenheid, maar vindt die niet altijd. Maar als je er met hen over spreekt en er met een gebaar van getuigt, iemand de communie geeft of zegent, dan komt er vaak een diepe vrede over iemand, even een moment van echte geborgenheid".

Met pijn in het hart zag Leo om zich heen heel wat vereenzaming en verkilling. Wat hij als pastor had willen bewerkstelligen, was: samen een wal opwerpen tegen de oprukkende individualisering. In meerdere interviews heeft hij daarover gesproken. In zijn ogen was leven eerst echt, als er gezamenlijkheid en verbondenheid ontstaat. Samen zijn, samen iets doen, samen iets vieren ... dat was zijn ideaal. Hij droomde van een kerk bijeengehouden door hartelijkheid en wederzijdse nabijheid, een plek om te schuilen bij elkaar.

(Uit de preek van Wiel Logister t.g.v. de afsluiting van het Pastoraal werkjaar 2007-2008)

 

Pastor Peter Denneman

1973-1994

http://cms.infodome.nl/cms/showAsset.jsp?assetId=18813Pater Peter Denneman heeft in de 21 jaar dat hij als pastor aan de parochie verbonden was heel wat veranderingen doorgevoerd, veranderingen, die tot op de dag van vandaag in praktijk worden gebracht.

In dit lied bij zijn afscheid in 1994 passeren ze de revue.

 

 

 

 

 

 

EX - PERIKELEN

Lied bij het afscheid van Peter Denneman - 23 januari 1994

 

Bij 't ontstaan van ons koor hadden wij een streepje voor

Peter was naar ’t scheen voor 't experi alleen.

Wijkopbouw, de w.w. en de kinderboerderij,

kwamen er toen bij en zo nog een hele rij.

Dus tot ons verdriet en grote spijt raakten wij hem steeds meer kwijt.

Hoort ons aan, hoort ons aan, hoor toch onze klaagzang aan

hoe 't ons is vergaan en hij ons in de kou laat staan.

 

IN DIE DAGEN VAN TESSER EN HIJNEN ZAG JE NOG DE ROOMSE LIJNEN.

WE ZEIDEN: “U” EN “MENEER PASTOOR”

MAAR DENNEMAN ZEI: “‘T IS PETER HOOR”.

EN ZORGDE ZO GEZWIND VOOR EEN NIEUWE FRISSE WIND.

 

‘t Moment van scheiden breekt nu aan voor Peter Denneman.

Wij moeten hem nu laten gaan en balen daar wel van.

Want hij heeft talent in overvloed

en gebruikte dat zoals het moet met verve en elan!

 

BUNDELS LITURGIE EN SPELEN; BROOD EN WIJN SAMEN DELEN

JEZUS CHRIST - JONATHAN - MONTFORT EN CABARET

NOG VEEL MEER WERD DOOR HEM IN GANG GEZET.

SOMMIGEN VONDEN HET WAT ZWAKKER EN NOEMDEN HEM ZELFS ‘N ROOIE RAKKER.

 

Eenentwintig jaren was hij hier, probeerde alles uit.

Hij deed dat echt op zijn manier en bracht een nieuw geluid.

Wij werden fors geprogrammeerd

maar straks zijn de rollen omgekeerd Simonis leeft zich uit!

 

REGELEN EN ORGANISEREN, WIJ MOESTEN NOG HEEL WAT LEREN.

STOELEN RECHT - STRAK IN ’T GELID, - ZODAT JE 9 RIBBELS VAN DE RADIATOR AF ZIT.

DE KALENDER SCHEEF EN 0 WEE ALS JE NIETS OPSCHREEF,

EVEN DENKEN, VERGEET HET MAAR! NIET VANDAAG, MAAR LIEVER GISTEREN KLAAR.

DE KAST OP SLOT, HET LICHT UITGEDAAN, EERDER KON JE NIET NAAR HUIS TOE GAAN.

 

Peter ging steeds aangepast gekleed dat weten wij secuur.

Hij hield van kovels (self made) heel handig en niet duur.

Maar straks moet hij in vol ornaat, -dat ie wereldwijd te pronken staat- in Stadelmaier-couture.

 

GEKLEED IN CORDUROY EN TRUI, DE OUTFIT VOOR ALTERNATIEVE LUI

GING IE ALS LEEK ZO ONGEVEER TOT AAN DE PREEK

ONS IN DE VIERING VOOR, MAAR LATER WEER IN KOVEL DOOR.

OOK IN BURGER WERD IE STEEDS MEER 'N PASTOR VERKLEED ALS HEER.

 

Onze kerk heeft haast in elke hoek ’n beelt’nis als decor.

Want Peter was altijd op zoek naar tekenen van Montfort.

Wie wijst hem nu voortaan de weg? -in de polder kent hij heg noch steg –

Wij hopen De Montfort!

 

OVERAL WAAR HIJ KWAM GAF HIJ SIGNALEN "VALT HIER NOG WAT TE HALEN?"

EVANGELISTEN VAN GLAS IN LOOD WAAR NIEMAND GELD OP BOOD

EEN BEELDJE HIER, 'N MONTFORT DAAR, PETER KREEG 'T VOOR ELKAAR.

 

Peter werkte hier met hart en ziel voor de gehele wijk.

Dat was wat ons zo goed beviel, zette zoden aan de dijk.

Hij wil graag "binnenste-buiten" gaan en dat kan in zendtijd nu voortaan

Hij zet zichzelf te kijk.

 

IN HEEL DIE OMROEPBENDETUSSEN DE MOL EN VAN DEN ENDE

ZAL HIJ MOETEN BEWIJZEN, ZICH IN DE MARKT TE PRIJZEN.

EN OM HEM WAT TE VERLICHTEN GAAN WIJ GEWOON 'N FANCLUB OPRICHTEN.

BOEREN, BURGERS, BUITENLUI SCHRIJF U IN, 'T KOST NIEMENDAL,

HIER HEBT U DE PAPIEREN AL!!!!!!!!

 

Jij wil gaan… jij wil gaan, jij wil ver van ons vandaan.

We missen jou... beslist, zullen doorgaan onbetwist.

Jij wil gaan... jij wil gaan, jij wil ver van ons vandaan.

We missen jou... beslist; zullen doorgaan onbetwist.

En we danken jou nu heel spontaan

Voor wat je voor de Montfort hebt gedaan.

Jij mag gaan... jij mag gaan, we doen het zelf wel voortaan

en wensen stuk voor stuk, jou veel voorspoed en geluk.

 

Pastoraal werkster Thérèse van Grootel,

1-6-1990 – 1-9-1998

Vanaf 1 juni 1990 is Thérèse werkzaam voor de Montfortanen, als pastoraal werkende voor de Equipe Mobile. Voor de helft van de tijd werkzaam als pastor in de Montfortparochie. De andere helft van de tijd was voor de Equipe Mobile en bestond uit het geven van bezinningsdagen aan mensen die actief betrokken waren bij kerk en geloof en het ontwikkelen van materiaal daarvoor.

In de Montfortparochie werkte ze van 1990 tot 1994 samen met Peter Denneman en was zij verantwoordelijk voor de parochiecatechese.

In die jaren heeft zij een doorgaande lijn ontwikkeld voor de parochiecatechese;

Er is een doopbulletin van de grond gekomen om ouders na de doop te ondersteunen bij de (geloofs)opvoeding in de eerste levensjaren.

Voor de peuters en kleuters was er jaarlijks een speciale kerstviering op 24 december. Ter voorbereiding op Kerstmis werd het spel ‘Kindje zoeken’ geïntroduceerd, waarbij zoveel mogelijk parochianen betrokken werden.

Thérèse heeft een driejarenprogramma ontwikkeld voor parochiële kindercatechese tussen Eerste Communie en Vormsel. Na het Vormsel konden jongeren zich aansluiten bij het jongerenpastoraat.

Jaarlijks werd er een cursus volwassenencatechese gegeven.

Van 1994 tot 1998 werkte zij samen met Theo van der Geest. Hoofdaandacht bleef de parochiecatechese maar er werden wat accenten verlegd.

Zo nam Theo de Eerste Communievoorbereiding over en ging Thérèse wat meer functioneren binnen de liturgie. Zij deed regelmatig uitvaartdiensten en ontwikkelde boekjes voor gedifferentieerde uitvaartdiensten: een gebedsviering, een woord-communiedienst en een eucharistieviering.

Er kwam een gespreksgroep voor ouderen van de grond, die maandelijks bij elkaar kwam.

Thérèse was lid van de pastoraatsgroep, de schriftuitleggersgroep, de parochievergadering en Theo en Thérèse waren afwisselend aanwezig bij de vergaderingen van het parochiebestuur.

 

Pastor Theo van der Geest

1994 - 2002

Uit Montfort Onderweg 1994:

Toen ik in 1969 in de Kapelmeesterlaan kwam wonen, samen met een aantal Montfortaanse studenten, was de wijk Stokhasselt nog steeds in opbouw. Een kerk was er nog niet. Er werd gekerkt in de oude IJpelaar en in de hal van een school.

Toen ik in 1971 Tilburg verliet, was de Montfortkerk in aanbouw. Tussen 1969 en 1971 was ik actief in de Montfortparochie bij het opzetten van het Jongerenkoor en de Jongerenvieringen. Helemaal onbekend met de Montfortparochie en met de wijk Stokhasselt ben ik dus niet.

De vacature in de Montfortparochie in Tilburg, ontstaan door het vertrek van Peter Tienman naar het Omroeppastoraat, was voor mij als Mont­fortaan een uitnodiging, me daar eens te gaan oriënteren. Dat is dus uitgelopen op mijn benoeming. Na ruim 22 jaar terug naar Tilburg, naar de Stokhasselt, naar de Montfortpa­rochie.

Ik zie er wel enigszins tegen op, in de plaats te komen van iemand, die ruim 21 jaren op voortreffelijke wijze pastor is geweest in deze parochie. Ik hoop dat ik de kans krijg, op mijn eigen wijze pastor te zijn, en dat ik niet steeds vergeleken wordt met m'n voorganger. Ik ben gewoon een ander persoon. Ik hoop op een goede samenwerking binnen de pastoraatsgroep, die voor mij het pastorale team is dat - samen met de vele vrijwilli­gers - zich in dienst stelt van het samen-kerk-zijn.

Terugkijkend schreef hij in 2008:

Toen ik begon (maart 1994) ben ik benoemd voor een functie van 60 %. De rest van mijn tijd heb ik gewerkt voor de Montfortanen. Theresa van Grootel was toen al bijna vier jaren werkzaam in de Montfort. Zij is ruim vier jaren een uitstekend collega voor mij geweest en een betrokken pastor (hoewel zij het zwaar had). In 1999 kwam in haar plaats Jacques van Slagmaat

Naar mijn indruk is in mijn periode de samenstelling van de bevolking van de wijk Stokhasselt in versneld tempo gewijzigd. De groep allochtone medelanders groeide heel snel. Er kwamen vooral veel Somaliërs wonen. Er kwam woonruimte voor hen, omdat veel oorspronkelijke inwoners van Stokhasselt – deels door natuurlijk verloop vanwege leeftijd, deels omdat de wijk te weinig koopwoningen had voor jonge gezinnen – elders gingen wonen. 

Het merendeel van de nieuwe bewoners van de Stokhasselt was niet katholiek. Het gevolg daarvan was, dat het aantal parochianen in die periode van ca. 4500 is gedaald naar ca. 2000.  Minder parochianen betekende: minder kerkbetrokkenen, minder kerkgangers, minder inkomsten. Ook het ‘arsenaal’ waaruit vrijwilligers geput konden worden werd steeds kleiner. Een aantal vrijwilligers die elders ging wonen, bleef actief in de Montfort, voor die definitief stopten was moeilijk vervanging te vinden. Het aantal dopelingen, eerstecommunicanten, vormelingen, en kerkelijke huwelijken is in die tijd flink gedaald. Als ik me goed herinner, waren er b.v. in mijn eerste jaren rond de dertig eerste communicantjes. In mijn laatste jaar waren het er nog geen tien. Waren er in de eerste jaren ca. tien kerkelijke huwelijken, de laatste twee jaren heb ik er in totaal twee of drie gehad. Met het nodige kunst en vliegwerk konden gemengd koor, kinderkoor en jongerenkoor in stand gehouden worden. Ik had grote bewondering voor degenen die dat toch maar presteerden, voor alle vrijwilligers die hun beste krachten gaven. Toch zijn bepaalde activiteiten (o.a. de sjoemel en praotmert) bij gebrek aan menskracht gestopt. Het jongerenpastoraat ging steeds moeizamer, mede wegens afname van het aantal deelnemende jongeren. Er moesten best wel pijnlijke stappen gezet worden in die tijd. Zo had het nogal wat voeten in de aarde, toen we moesten besluiten, op zondagmorgen nog maar één dienst te houden. Dat had weer consequenties voor de inhoud van de diensten. Zo moesten vieringen, voorbereid door een werkgroep, opgebouwd worden vanuit de evangelielezing van dat weekend, zodat er maar één schriftuitlegger per weekend nodig was, die op zaterdagavond en zondagmorgen dezelfde overweging kon houden. Daar was niet iedereen enthousiast over, sommigen hadden daar veel moeite mee.

Er zijn ook nieuwe activiteiten opgestart. Zo zijn we begonnen met een gespreksgroep voor ouderen, en was er in Advent en Veertigdagentijd een aanbod van enkele meditatieve vieringen.

 

In de beginjaren van mijn periode als pastor hebben we vrij veel aandacht besteed aan de bestuursstructuur van de parochie. De leden van de parochievergadering hadden geen specifieke taken, waren niet direct verantwoordelijk voor een concreet eigen onderdeel van het pastorale werkveld. We hebben in die tijd een structuur opgezet, waarin elk lid van de parochievergadering verantwoordelijk was voor een deelgebied, en tegelijk voor het grote geheel van zowel de pastorale als de materiële kant van de parochie. De pastorale werkvelden – liturgie, catechese, diaconie en gemeenschapsopbouw – kregen elk twee vertegenwoordigers in de parochievergadering. De werkgroepen, actief binnen de vier pastorale werkvelden, hadden via vertegenwoordigers overleg met elkaar in de beleidsgroepen liturgie, catechese, diaconie en gemeenschapsopbouw. Elke beleidsgroep vaardigde dus twee personen af naar de parochievergadering.

Daarnaast gingen de vijf leden van het parochiebestuur (verantwoordelijk voor het materiële reilen en zeilen) deel uit maken van de parochievergadering. Ook de twee pastores werden lid van de parochievergadering (eerder waren zij adviserend lid), en bij toerbeurt woonden zij de vergaderingen van het parochiebestuur bij. Het parochiebestuur fungeerde tevens als het dagelijks bestuur van de parochie. We hoopten met deze bestuursstructuur de betrokkenheid van de parochievergadering bij het pastorale werk te vergroten, en in mijn ogen is dat ook wel gelukt.

 

De financiële situatie is vanaf de oprichting van de Montfortparochie zorgelijk geweest. In 1994 stond de kerk 22 jaar, maar rustte er nog altijd een behoorlijk grote schuld op (bij het bisdom). Die schuld werd wel jaarlijks afgelost, maar tegelijk moest het dekenaat ook jaarlijks subsidie aan de parochie geven om de zaak draaiende te houden. In de tijd dat ik pastor was, heb ik dit aangekaart bij het bisdom, en dat heeft erin geresulteerd, dat het dekenaat Tilburg/Goirle de schuld heeft overgenomen van het bisdom, en dat er een streep werd gezet door de aflossingsverplichting. Daarmee kreeg de parochie financieel wat lucht.

Ook de huur van Bellinistraat 141 (werkruimte voor pastores en vergaderruimte voor bestuur en werkgroepen) drukte zwaar op de begroting Bovendien was het verre van ideaal, dat deze accommodatie zo ver verwijderd was van de Montfortkerk (met parochiesecretariaat en koffiekamer waar ook vergaderd werd). Er was eerder al eens een (vergeefse) poging in die richting gedaan, maar in de periode dat ik pastor was is het gelukt, werkruimte voor de pastores, parochiesecretariaat en vergader- en repetitieruimte voor de verschillende groepen onder één dak te brengen in een nieuw gebouw: een parochiecentrum, dat naast de kerk gerealiseerd werd. We hadden als voorwaarde aan onszelf gesteld, dat de bouw pas van start zou gaan, als de benodigde financiën beschikbaar zouden zijn. Dankzij bijdragen vanuit de eigen parochie, inkomsten uit verschillende activiteiten (b.v. sponsorloop naar de Sint Jan in ’s-Hertogenbosch in de meimaand), een beetje indirecte overheidssubsidie, en vooral vele, soms grote giften van religieuzen en stichtingen hebben we de financiën rond gekregen, en kon het parochiecentrum, naar een ontwerp van Eduard van Broekhoven, gebouwd worden. Bellinistraat 141 kon afgestoten worden, en dat betekende een flinke lastenverlichting. Het was heel fijn werken, de laatste jaren dat ik in de Montfort was, in dat parochiecentrum. Alle overleg en activiteiten onder één dak. Alle parochianen die actief waren als vrijwilliger en/of deelnamen aan activiteiten kwamen elkaar daar tegen.

Jammer genoeg hadden we tegelijk het tij tegen: het aantal parochianen bleef afnemen, waardoor de financiële druk nauwelijks afnam………

Bij zijn zilveren priesterfeest in 1997 gebruikte Theo van der Geest een gelijkenis. Een parabel waarin hij zijn leven als gelovige en als pastor beschreef. Een parabel geschreven in de beslotenheid van de Equipe Mobile van de Montfortanen werd openbaar: "Ik zie mijzelf als een paardenbloem"

De paardenbloem werd daarom ook gebruikt bij de versiering van de kerk

                                                Over zaaien en vertrouwen en nog meer...  ( door Ras van Broekhoven)

paardebloem

            O paardenbloem, o paardenbloem!

            Wel een dag of tien

            heb ik er wat mee afgezien

            de bloemen gingen maar niet open

            toch maar blijven kijken en hopen.

            Ze moeten open door de zon.

            Ik dacht dan maar drogen in de magnetron.

            Wat een klereding

            net een Engelse plumpudding.

            De knop is goed nat

            en gaat niet open, geen spat.

            Dan aan de slag met de haardroger...

            het water was zo vervlogen.

            De bloem in een buisje met water onder licht

            Hoera.. ze gingen open en bleven niet dicht.

            Onze paardenbloemen stonden mooi op het feest

                                                van Theo van der Geest.

 

Jacques van Slagmaat,

01-02-1999 -30-11-2004

Na gewerkt te hebben bij het Rotterdamse Arbeidspastoraat kreeg Jacques in 1999 een parttimebaan als pastor in de Montfortparochie. Zijn werkveld was Gemeenschapsopbouw en Catechese. Na het vertrek van Theo v.d. Geest op 1 januari 2003 kreeg Liturgie vooral zijn aandacht. Hij was een poos het gezicht van de parochie, tot de bodem van de parochiekas in zicht kwam en men hem noodgedwongen moest ontslaan

 

 

 

Project “Kleurrijk Noord”.

In 2003 werd ook begonnen met het onderzoek of het project “Kleurrijk Noord” van de grond kon komen.

Een nieuw aan te stellen pastor zou de opdracht krijgen hoe de verschillende bevolkingsgroepen in Tilburg Noord met elkaar in contact gebracht zouden kunnen worden.

De Montfortanen konden niet voor een opvolger van Theo v. d. Geest zorgen, maar wilden wel dit project financieren. Juist toen in 2004 alles hiervoor in kannen en kruiken leek en er al een advertentie in Volzin was geplaatst, moest het parochiebestuur pastor Jacques van Slagmaat ontslaan wegens gebrek aan geld en werd het project afgeblazen.

 

Pastoraal werkster Zr. Catharine van den Berg.

1-1- 2004 – 1-1-2012

Na een stageperiode van 9 maanden en een poos vrijwilliger in de parochie is Zuster Catharine van den Berg, lid van de congregatie van de Zusters van Liefde van Schijndel, op 7 maart 2004 officieel als pastoraal werkster van de Montfortparochie aangesteld.

Zij volgde de opleiding Theologie Levensbeschouwing aan de Fontys Hogeschool Tilburg

Zij was de bindende figuur binnen de parochie, was heel enthousiast en wist daardoor veel tot stand te brengen, samen met de andere vrijwilligers.

Naast de algehele coördinatie was ze lid van de Parochievergadering, adviserend lid van het Parochiebestuur, lid van het Pastoraal Team, en leidde ze de gespreksgroep voor ouderen.

Liturgie was haar aandachtsveld.

Op 27 juni, de vrijwilligersavond, werd ze- in het jaar van de vrijwilligers- als supervrijwilliger door alle werkgroepen in het zonnetje gezet en was de paaskaars voor haar.

Op 15 januari 2012 werd officieel afscheid van haar genomen. Zie verder op deze pagina.

 

 

Liedje voor Catharine 27 juni 2011

(melodie: schnitzelbank)

1

Is dat dan geen mooie meid? Ja, dat is een mooie meid.

Ze geeft hier al haar vrije tijd! Ja, ze geeft haar vrije tijd.

 

Refrein, (waarin steeds het voorafgaande herhaald wordt).

En een mooie meid. Geeft haar vrije tijd.

Hoera hoera, hoera voor ons Catharine,2x.

2

Was dat dan geen echte non? Ja, dat was een echte non.

Die wel zonder habijt kon. Ja, die zonder habijt kon.

3

Brandt daar een echte lamp van God? Ja, een echte lamp van God.

Vooruit omdat het van je mot. Ja, omdat het van je mot.

4

Is dat een KRO-gesprek? Ja, dat is een goed gesprek.

Aan samenspraak is geen gebrek. Daaraan heeft ze geen gebrek.

5

Is dat daar een goei PC? Ja, dat is een goei PC.

Daar heeft ze heel vaak ruzie mee. Ja, daar heeft ze ruzie mee.

6

Zie je al die frutsels hier? Ja, we zien die frutsels hier.

Daaraan heeft ze veel plezier. Ja, dat doet haar veel plezier.

6

Zie je al die mannen daar? Ja, we zien die mannen daar.

Ze roept, en ze staan al voor haar klaar. Ja, ze staan graag voor haar klaar.

7

Zie je kerst, cadeau en taart? Ja, we zien cadeau en taart.

Catharine vindt ons de moeite waard. Ja, wij zijn de moeite waard.

8

Zijn dat de sleutels van Catharine? Ja, die zijn echt van Catharine.

Wie heeft ze toch het laatst gezien? Wie heeft ze het laatst gezien?

9

Is dat daar een chique bril? Ja, dat is een chique bril!

Catharine die weet wel wat ze wil. Ja, die weet wel wat ze wil!

10

Haar hand houdt alle touwtjes vast. Ja, ze houdt ze allemaal vast.

 Het is een taak die bij haar past. Ja, het is wat bij haar past.

11

Werkt zij hier al een jaar of tien? Ja, alweer een jaar of tien.

Bij alle groepen graag gezien. Ja, ze is hier graag gezien.

12

Och Catharine, je kan het gissen. Ja, je kan het zelf wel gissen.

Je vrouwenhand zullen we hier echt missen. Ja, die zullen we echt wel missen!

 

Refrein:

Je kan het gissen, we zullen je missen.

Een jaar of tien, hier graag gezien.

En de touwtjes vast is wat bij haar past.

Een chique bril is wat zij wil.

Sleutels van Catharine, wie heeft ze gezien?

Cadeau en taart, vindt zij ons waard.

Al die mannen daar, staan voor haar klaar.

En die frutsels hier doen haar veel plezier.

Een goei PC, heeft ze ruzie mee.

Aan een goed gesprek heeft ze geen gebrek.

En een lamp van God, omdat het mot.

En een echte non, die zonder habijt kon.

En een mooie meid, geeft haar vrije tijd.

Hoera, hoera, hoera voor ons Catharine,

 

Voor Eucharistievieringen mochten en mogen we beroep doen op verschillende priesters.Heman

 

De Eucharistievieringen werden van 2004 tot Pinksteren 2006 verzorgd door

Herman Smarius MSC, emeritus pastoor van de parochie St. Jan te Kaatsheuvel.

Na zijn overlijden op 27 april 2009 verscheen er in Montfort Onderweg een In Memoriam met daarin o.a.:

Een tijd na zijn afscheid in Kaatsheuvel, is Herman bij de Montfortparochie terecht gekomen. Na enkele vieringen te hebben bijgewoond gaf Herman aan in onze parochie vieringen te willen doen. De sfeer van de vieringen sprak hem helemaal aan!

Voor onze parochie was het een geweldig aanbod, net in die tijd dat de structuur van de parochie was veranderd. Het vertrek van Theo van der Geest en van Jacques van Slagmaat had een leegte tot gevolg. De komst van Herman Smarius werd daarom  met beide handen aanvaard. Onmiskenbaar heeft Herman de parochie mede door een moeilijke tijd heen geloodst.

Daarom hebben wij van Herman in een mooie viering afscheid genomen met Pinksteren 2006.

Ook na dit afscheid was Herman met regelmaat te zien in onze vieringen. Bij het zingen van de liederen was hij met zijn stevig stemgeluid duidelijk aanwezig. Alleen daarom al zullen wij hem missen! 

Wij zijn heel dankbaar Herman te hebben gekend en wensen dat hij nu het antwoord krijgt op de vraag uit Psalm 103. “Hoe is Uw Naam, waar zijt Gij te vinden?”.

Deze tekst was de lijfspreuk van Herman Smarius

Als laatste nog de tekst van Henriette Roland Holst met handgeschreven begeleiding die op zijn piano is gevonden.

Dit ene weten wij en aan dit een

houden wij ons vast in duistere uren.

Er is een woord dat eeuwiglijk zal duren

en wie het verstaat, is niet meer alleen.

(Het Experikoor zong dit lied vaak en het heeft dus ook op hem indruk gemaakt.)

 

 Ben Verberne MSC, (23 jaar werkzaam op de Filippijnen en 8 jaar bij het Mediapastoraat) heeft na zijn pensionering ook een poos de liturgie in onze parochie verzorgd.  Na zijn benoeming tot Provinciaal Overste van zijn congregatie moest hij afhaken.

http://cms.infodome.nl/cms/showAsset.jsp?assetId=18809

 

Ook Simon Kuyten, heeft in 2007 enkele eucharistievieringen verzorgd.

In de zeventiger jaren was hij pastor van onze parochie. Nu is hij emeritus-deken van het bisdom Breda in het dekenaat De Baronie, De Montfortparochie was hem nog steeds dierbaar. Daarom wilde hij, uit waardering voor de parochie op jaarbasis enkele vieringen verzorgen.

 

http://cms.infodome.nl/cms/showAsset.jsp?assetId=18808Wiel Logister . S.M.M. is al geruime tijd een vertrouwd gezicht in onze parochie. Hij was Provinciaal overste der Montfortanen. Hij was tot 1 december 2003 werkzaam als hoogleraar fundamentaaltheologie aan de Theologische Faculteit in Tilburg.

 

 

 

 

GOEDE BUREN. 2004

Omdat de Montfortparochie zelf geen priester-pastor heeft, mag men rekenen op de buurparochie Heikant/Quirijnstok

als dat nodig mocht zijn.

Bij het vertrek van Theo van der Geest werd een soort convenant opgesteld, dit werd in beide parochies en in Wijkkrant Noord bekend gemaakt. De inhoud is als volgt:

 

GOEDE BUREN, TOEN, NU EN IN DE TOEKOMST. 2004

De twee parochies in Tilburg Noord: Montfort en Heikant / Quirijnstok.

 

Pastores en pastorale teams in parochies hebben het vandaag de dag niet altijd even gemakkelijk.

Als pastores vertrekken naar elders of vanwege het bereiken van de pensioengerechtigde leeftijd stoppen met hun dagelijks pastoraat is de opvolging bijna een onmogelijke zaak.

Steeds meer moet dan een beroep gedaan worden op grote creativiteit van veel betrokkenen.

 

In het afgelopen seizoen moest het pastorale team van de Montfortparochie twee leden verliezen.

Daar komt nog bij dat in verband met een tekort aan financiën voor een betaalde kracht geen mogelijkheid meer geboden kan worden.

Aan de andere kant is het gelukkig dat de Montfortparochie een pastorale werkster heeft die zich belangeloos kan inzetten.

 

Hoe nu verder?

Aankloppen bij de buren van Heikant / Quirijnstok?

In de afgelopen maanden hebben over en weer gesprekken plaatsgevonden.

Uitgangspunt daarbij was en is: niet doen wat overal gebeurt: komen tot fusie.

Onze beide parochies geloven niet in steeds maar groter: in fusie, in schaalvergroting.

Aan beide kanten van de Stokhasseltlaan wordt dit een heilloze weg gevonden.

Bovendien is er nog voldoende vertrouwen.

Voor de nabije toekomst geldt daarom vooral het gewone menselijke gegeven: voor elkaar goede buren zijn.

Elkaar niet overlopen, maar als er bij een van de buren incidentele nood is, onvoorwaardelijk op elkaar kunnen rekenen.

De beide parochies hebben daarom met elkaar afgesproken dat zij blijven geloven in de bestaansmogelijkheid van twee zelfstandige parochies met ieder een eigen identiteit, iets wat gehandhaafd moet blijven.

Het pastorale team van Heikant-Quirijnstok is nog net voldoende bezet en bij de Montfortparochie is er eveneens voldoende vertrouwen in het team dat het pastoraat verzorgt.

Zoals goede buren gewend zijn met elkaar om te gaan zo zullen de beide pastorale teams en parochiebesturen van tijd tot tijd formeel en informeel contact hebben met elkaar.

Bovendien zullen werkgroepen en vrijwilligers elkaar behulpzaam zijn.

Uitwisseling kan immers stimuleren, inspireren en bijzonder bemoedigend werken.

Zo waren onze beide parochies elkaars buren en zo willen ze dat graag blijven.

 

“BEGRIP” 2005

 

De twee katholieke parochies in Tilburg-Noord, de protestantse geloofsgemeenschap, de liberaal-Joodse gemeenschap en de moslimgemeenschap hebben elkaar gevonden in BEGRIP.

Begrip is ontstaan vlak na de dood van Theo van Gogh.

Men wilde met elkaar voorkomen dat er in Tilburg-Noord door spanningen ernstige botsingen zouden ontstaan.

Er is een gemeenschappelijke verklaring uitgegeven en men komt vier maal per jaar bij elkaar om van elkaar te leren, elkaar te informeren en waar mogelijk, gezamenlijke activiteiten te ondernemen.

 

15 april 2007: 40 JAAR MONTFORTPAROCHIE: FEEST VAN ONTMOETING

door Jeanne van den Besselaar


 

Op zondag 15 april 2007 begon de feestelijke ontmoeting al rond half tien op het kerkplein voor de kerk en op het parkeerterrein achter de parochiezaal. Mensen van toen en nu stapten uit, groetten elkaar als gewoonlijk. Soms ook uitbundig, als teken van herkenning en ze volgden de zeer vertrouwde weg naar de ingang van de kerk.

Na een hartelijk welkom in de hal door Frans Spijkers, voorzitter van het parochiebestuur, kon iedereen zijn of haar plekje zoeken in de kerkruimte voor de viering. Veel vreugde en blijdschap op de gezichten als tekenen van herkenning. Hartstikke leuk hoor.

De kerk was vrolijk en uitbundig versierd. (Ras van Broekhoven en Cees Vermeer zijn direct na Pasen opnieuw aan de slag gegaan met hun creatief talent.) Schitterend mooi!

Samen met alle koren zongen we instemmend het openingslied:

 

Dit is een dag om te danken

dat wij mogen leven.

Vriendschap en liefde van harte

elkaar kunnen geven.

 

Wiel Logister en Catharine van den Berg gingen voor in deze feestelijke eucharistieviering.

Na de viering kreeg Lies van den Meijdenberg, ceremoniemeester, het woord voor de mededelingen en het verdere verloop van het feest van ontmoeting.

Om samen het glas te heffen nodigde Lies ons uit naar, de grote zaal van het parochiecentrum te gaan waar de catering haar voorbereidingen getroffen had. De zaal bleek al snel te klein voor de vele mensen. Gewillig, maakte de eerste groep ruimte of zocht elders een plekje. Met het glas in de hand werd buiten in de zon, in de gang of in de kleine zaal gezellig gebuurt en bijgepraat door mensen van toen en nu.

Intussen werd de kerkruimte omgebouwd tot feestzaal. Ook voor de mensen van toen een uitermate vertrouwd gegeven! De menigte werd uitgenodigd aan tafel te gaan. Iedereen zocht een plekje aan tafel, bij voorkeur bij iemand die men nog niet. gesproken had.

 

Nieuw was het schitterend ingericht buffet achter in de kerkruimte. Natuurlijk waren Franka Storimans, haar dochter Roosje en haar zus Wicky Lips er weer voor in om dit buffet heel kundig en feestelijk voor te bereiden. De opstelling was heel gezellig van twee kanten naar het midden gewerkt, zodat de rij wachtenden niet te lang hoefde te worden.

Hapjes, salades, fruit, een lekkere variatie van brood geflankeerd door stijlvolle kandelaars en decoraties. Grandioos

En ook meteen een gezellig opgemaakte bar om een drankje naar keuze te halen. Koffie en thee werden geserveerd door de catering, welbekende mensen in vaste dienst mogen we wel zeggen I

Het was mogelijk om gebruik te maken van de microfoon voor wie wat kwijt wilde of op zijn hart had. De koren hadden er op gerekend om een voor een aan te treden. Te beginnen met het Kinderkoor en het Jongerenkoor. Het Experikoor kwam voor de draad met diverse meezingers. Het vertrouwde beeld met Hans van Oers aan de piano en zijn enthousiaste spel bracht de stemming er meteen in! En toen kwam op de muziek van “The conquest of paradise” [het bevechten van het paradijs] het Experikoor binnen wiegen... een voor een achter elkaar met een lang touw over de rechterschouder aan elkaar verbonden ... een geweldig spandoek ontrolt zich intussen met de tekst: "Samen houden wij de Montfortparochie in beweging.

"

Tot drie keer toe een ronde door de kerk. Vele feestgangers voelden zich aangesproken en trokken mee in de beweging...

Rond half drie begon Lies van de Meijdenberg aan de afsluiting. Er was nog een loterij. Bij het binnenkomen kreeg iedereen een lotnummer. Er waren drie prijzen: beschilderde kaarsen met een motief ter herinnering aan dit gezellige feest.

Geweldig dat de meeste pastores van tóen er ook waren: Simon Kuyten, Peter Denneman, Theo van der Geest, Thérèse van Grootel en Herman Smarius. Fijn om de kans te hebben ook hen te ontmoeten en een praatje met hen te maken' en lief en leed uit te wisselen. Ik veronderstel dat ook de pastores, de een na de ander kon concluderen:

Het gaat de Montfort goed. Ook nu na veertig jaren want inderdaad:

Samen houden ze de Montfortparochie in beweging... tóen en ook nu!

Dank aan het feestcomité. Dank ook aan allen op wie het een beroep kon doen om dit feest te doen slagen. Het was een geweldig feest! Het was áf! Of zoals Jos Bierings een dag later zei: "Echt gezellig, als vanouds!"

 


15 januari 2012 Afscheid pastor Catharine van den Berg.

           

14 12 10

 

11 9 8

 

7   6   5    13 

 

4   3    2 

 

20    19   17  

 

  18    16    15

 

Bedankbrieven

Aan de leden van het parochiebestuur en parochievergadering,

Omdat jullie woensdagavond samen vergaderen neem ik gauw even de kans waar,

om jullie allemaal heel hartelijk te danken voor het geweldig afscheid bij mijn

heengaan uit de parochie. Alles heeft hieraan meegewerkt. Het begon al toen ik

's morgens in de auto stapte met mooi weer.

In de parochie aangekomen stond de ontvangstcommissie al klaar om me te verwelkomen. Het deed me goed.

Wat een geweldige zondag 15 januari 2012.

Ik heb me totaal niet kunnen voorstellen dat het zo fijn zou zijn.

Het heeft duidelijk te maken met inzet van ieder van jullie. De goede voorbereidingen. Alles verliep op rolletjes.

In een woord geweldig!!! Ik heb de warmte en de dankbaarheid van jullie

opnieuw mogen ervaren en niet alleen ik, maar ook de familie, leden van en het

bestuur van de congregatie, de aanwezige medezusters, maar ook van de aanwezige parochianen en belangstellenden.

Van alle kanten heb ik het gehoord. Dit geeft verbondenheid.

Nogmaals kan ik mijn woorden herhalen van het lied ''wij gaan verder vol van hoop", want dat zit erin!

Het deed iedereen goed dat de belangstelling voor deze viering zo groot was.

Iedereen genoot van iedereen onder het genot van een kopje koffie en een glaasje.

Het heeft ons allen goed gedaan. Het Experikoor had mooie en goede aangepaste liederen gekozen.

Wiel Logister en Joke waren duidelijk in hun overweging.

Er werd niet om de hete brei heen gedraaid, maar er werd gesproken in eerlijke, duidelijke en begrijpende taal.

Met veel plezier heb ik het verhaal van de redactie, door Joep Rietveld verwoord, gelezen,

Het is en blijft een mooie herinnering.

Lieve mensen,

Nogmaals hartelijk dank voor de fijne, gezellige, sfeervolle, mooie dag.

Het gaat jullie allen goed en hopelijk tot ziens.

 

 

 

 

 

Schijndel 17 januari 2012

Beste Leden van het Experi- en het Gelegenheidskoor.

Van harte wil ik jullie allen hartelijk danken voor de geweldige viering van afgelopen zondag. (.. )

Letterlijk ben ik de parochie uitgeluid, want de klokken galmen door de parochie toen ik echt vertrok en werd uitgezwaaid door het bestuur van de parochie en de kerkverzorgsters. Jullie kunnen denk ik wel voorstellen hoe of ik me toen voelde. (..)

Lieve mensen: nogmaals hartelijk dank. Ik houd er fijne herinneringen aan over.

Het gaat jullie allen goed en hopelijk eens tot ziens.

Catharine van den Berg

 

 

2012

Pastoor LemmensNIEUWE PASTOOR BENOEMD

 

Pastoor Frank Lemmens, 43 jaar oud was pastoor van de pastorale eenheid Hapert-Hoogeloon en Casteren.

De benoeming ligt in de lijn van het beleid van het bisdom om grotere pastorale eenheden te vormen.

In 2012 maakte Mgr. Drs. R. G. L. M. Mutsaerts bekend, dat de bisdomstaf heeft besloten om in Tilburg te streven naar één parochie "beneden het spoor"en één parochie "boven het spoor".

We zullen zien wat dat voor onze parochie gaat beteken.

Frank Lemmens is op 3 september in de Montfortparochie geïnstalleerd.

 

De parochianen van de vier te fuseren parochies worden regelmatig op de hoogte gehouden d.m.v. de z.g. Fusiebrieven.

 

2014

BELANGRIJKE MEDEDELING OVER DE TOEKOMST VAN DE KERKGEBOUWEN

Tijdens de vieringen van zondag 7 september is er in de vier kerken van de fusieparochies de volgende mededeling gedaan:

Beste parochianen,

De stuurgroep, die de fusie van de vier parochies voorbereidt, vindt het belangrijk om u snel op de hoogte te brengen van een spoedoverleg dat deze week heeft plaatsgevonden met Mgr. Mutsaerts.

Het gesprek ging over de toekomstige gebouwen in de nieuwe parochie. En dan met name de kerkgebouwen. De hulpbisschop had elders gemeld dat het bisdom van mening is dat er in de toekomst in de nieuwe parochie slechts plaats is voor twee kerkgebouwen en er daarom twee kerkgebouwen aan de eredienst onttrokken moeten worden. Voor het bisdom staat vast dat het daarbij gaat om het kerkgebouw van de Montfortparochie en dat van parochie De Vlaspit.

Wij hebben aangedrongen op een gesprek met de bisschop. U mag er van verzekerd zijn dat het een stevig gesprek is geworden waarin de gezamenlijke parochies indringend aangegeven hebben het van het allergrootste belang te vinden dat de nieuwe parochie plekken heeft om het kerk-zijn te beleven dicht bij mensen, dus verspreid over de verschillende wijken.

Uiteindelijk is het voorstel om verder te gaan met de kerk op het Goirke en de Lucaskerk.

De Vredeskerk zal bij in gebruik name van de kerk op het Goirke aan de eredienst onttrokken worden.

Voor de Montfortkerk en de Petrus Donderskerk wordt als datum 1 januari 2018 genoemd, tenzij er tegen die tijd redenen zijn om anders te besluiten.

We vinden dit erg ingrijpend en we begrijpen dat dit veel emotie met zich meebrengt.  Maar dit was het hoogst haalbare wat uit het gesprek meegenomen kon worden. De consequenties kunnen we nog niet goed overzien. De verschillende besturen en de pastores zullen snel, op 15 september, naar de gevolgen kijken en dat met u delen.

In ieder geval zullen de fusiepartners er naar streven om in de nieuwe parochie pastoraal en liturgisch nabij te zijn in de diverse wijken. Juist nu vraagt dat van ons om goed voor elkaar te blijven zorgen en op zoek te gaan naar creatieve oplossingen.

 

2015

Er is veel werk aan voorafgegaan, maar per 1 januari 2015 is de fusie van vier parochies t.w. De Bron, De Vlaspit, Frater Andreas en de Montfortparochie een feit.

De nieuwe naam is Parochie Peerke Donders.

 

 

2017

Feest:50-jarig bestaan Montfortgemeenschap.

 

23 april: Officiële viering.

Op 23 mei waren de mooie viering, drukbezochte receptie en gezellige lunch een feest van warme ontmoeting en blij weerzien met oud-parochianen.

Zaterdag, 13 mei Feest voor de jeugd.

2017.

 Om half 12 is het al een drukte van belang in het Parochiecentrum van Toren de Montfort. Het parochiecentrum moest worden omgebouwd naar een speelparadijs waar kinderen zich bezig zouden kunnen houden met oudhollandse spelletjes, zoals blikken gooien, spijker poepen, aardappel lopen, grabbelton, sjoelen, trekkast en bussenlopen.

Er was een poffertjeskraam, snoep- en drankkraam en slush-puppy.

Er was een speciale ruimte ingericht waar ouders en andere belangstellenden een kopje koffie of thee konden drinken met een overheerlijke appelflap erbij.

Het parochiecentrum was feestelijk versierd. Kortom het feest kon om 14.00 uur beginnen. Bij binnenkomst kregen de kinderen allemaal een kaart waarop alle spelletjes stonden afgedrukt. Bij ieder gedaan spel kreeg men een sticker.

Als de kaart vol was mocht men ook nog gratis een envelop trekken met daarin een lotnummer, dat weer correspondeerde met een leuk prijsje.

In de week voorafgaand aan dit festijn zijn er 100 flyers met een kleurplaat deur- aan deur verspreid in de huizen rondom ons parochiecentrum. Ook bij de ouderkamer van de brede school de Dirigent en van de Lochtenbergh zijn nog een 100-tal flyers afgeleverd om reclame te maken voor dit festijn. De opkomst was jammer genoeg niet zo groot als wij hadden gehoopt. Maar ik kan u vertellen dat de kinderen die er waren een hele leuke middag hebben gehad. Records zijn verbroken bij het sjoelen en ook de blikken hebben het regelmatig moeten ontgelden. Onze waarzegster die zich speciaal voor deze gelegenheid had aangemeld, wist de kinderen op een ludieke wijze van informatie te voorzien. Er heerste een hele gezellige sfeer. Ook iedereen die aan deze middag heeft meegewerkt heeft genoten

 

11 juni: Theaterstuk “Van Montfort tot Peerke”.

Op zondag 11 juni vindt er een groot spektakel plaats in de Montfortkerk. Samen met het Tilburgse Factorium en het Experikoor wordt een theaterstuk opgevoerd dat zijn weerga niet kent.

Het wordt een humoristische voorstelling met slapstickelementen zoals achtervolgingen en misverstanden, maar ook met een serieuze ondertoon en liedjes van het koor.

De voorstelling is voorbereid door Aaf Dohmen en Pieter van Loon i.s.m. Experikoor en commissie.

Titel is: van Montfort naar Peerke. Het wordt een stuk dat u gezien moet hebben en dat maar eenmalig in Tilburg zal plaatsvinden.

Het was inderdaad heel goed!

 

2018……….Toren De Montfort mag blijven bestaan, dank zij Mgr. De Korte.

 

Behalve pastoor Frank Lemmens worden de vieringen voorgegaan door Wiel Logister, Frans Maas, Paulien van Bohemen, Anja Verbraak en Liesbeth Eijsbroek.

 

De grote koffiekamer wordt verhuurd aan:

 

HUISARTSENPRAKTIJK STOKHASSELT FEESTELIJK GEOPEND 22 juni 2018

 

Vrijdagmiddag 22 juni was het gezellig druk op de parkeerplaats aan de Scarlattistraat. Er stonden een aantal kraampjes waar een drankje en een hapje werd aangeboden en ballonnen versierden de ingang van de huisartsenpraktijk. Heel wat belangstellenden uit de omgeving en mensen die de nieuw te betrekken ruimte nog kenden als parochiesecretariaat. De ingang was gemarkeerd met een grote strik. Precies om halfvijf knipte de wethouder zorg Eric de Ridder samen met Joke Roovers de strik door met een grote heggenschaar. Nou ja, knipten, de strik liet los. Dit alles niet dan nadat de voorzitter van STEP zijn vreugde had uitgesproken over de nieuwe artsenlokatie. De wethouder, die deze portefeuille nog maar enkele weken geleden toegewezen heeft gekregen, sprak zijn dank en waardering uit voor zijn voorganger, wethouder Hans Kokke, die zich binnen het gemeentebestuur heeft ingespannen om dit project te realiseren. Joke heeft vooral de nadruk gelegd op het belang voor de inwoners van de wijk. Ze hoopt dat de zorgmijders ook bereikt worden. Niet onvermeld mag blijven dat de waardering is uitgesproken voor de vrijwilligers van de Montfortkerk en de aannemer. Door de goede samenwerking en daardoor de korte lijnen kon er prettig gewerkt worden. Het resultaat mag er zijn. Menigeen heeft aangegeven dat het gebouw onherkenbaar is. De inrichting is modern en heel adequaat. Kortom heel uitnodigend. We mogen er trots op zijn.

 

Toren De Montfort bestaat nog steeds.

 

Afscheid Wiel Logister 20 september 2020 - Welkom Peter Denneman

 

Werkers in de wijngaard.

Dit was zondag 20 september het thema van de viering waarin de Montfortgemeenschap afscheid nam haar wijngaardenier Wiel Logister en de nieuwe wijngaardenier Peter Denneman verwelkomde. Tijdens de verwelkoming constateerde Joke Roovers dat de cirkel rond is. Peter was in de tijd van opkomst en bloei pastor van de Montfortparochie, die door meerdere Montfortanen werd bediend. Toen een van de confraters Tilburg verliet, zou Peter gezegd hebben “Nu moet Wiel me komen helpen”.  Wiel kwam en bleef, ook toen Peter vertrok naar het mediapastoraat. Nu Wiel zich terugtrekt komt Afbeelding met person, tafel, binnen, persoon

Automatisch gegenereerde beschrijvingPeter ons weer steunen. We hebben hem welkom geheten, maar het is uiteraard begrijpelijk, dat de aandacht vooral uitging naar de man die tientallen jaren op zijn bescheiden wijze een werkkracht was voor onze wijngaard. Het evangelie over werklieden in de wijngaard paste bij deze dag en Wiel sloot zijn overweging af met de gedachte dat we in een prachtige wijngaard leven en dat hij hoopt dat we daar nog lang van mogen genieten.

Gelukkig kon het Experikoor, verdeeld in de kerk, de viering weer opluisteren. Hun liederen sloten aan bij het thema en werd afgesloten met:

Ga met God en Hij zal met je zijn                                                                                                                              

 jou nabij op al je wegen,

met zijn raad en troost en zegen.                                                                                                                                                                                                                                                                  Ga met God en Hij zal met je zijn.                                                                                          

Natuurlijk zijn er nog een aantal woorden van dank en waardering gesproken.

Namens de liturgiegroep van het Experikoor gaf Denise aan hoe Wiel ruimte gaf, maar uiteindelijk toch stuurde. Als het Experikoor zingt wordt de viering voorbereid door enkele mensen van het koor. Op de eerste bijeenkomst is ook de voorganger aanwezig. Er wordt dan nagedacht over de inhoud van de lezingen en een thema gekozen. Wiel gaf ruimte om te denken, maar wist op zijn bescheiden wijze uiteindelijk toch te sturen. Hij was toch onze leermeester.

Namens de schriftuitleggers legde Frans Maas het accent op het gezag van Wiel. Zijn natuurlijke gezag klonk door in onder andere de samenhangende thema’s van de zondagen in de Advent en Vasten.

De vicevoorzitter van het parochiebestuur liet blijken, dat hij zich verdiept had in het gedachtengoed van Montfort en zijn volgelingen. Dat was een mooie voorbereiding op het cadeau dat hij vervolgens aanbood. Een miniatuur van het beeld dat in onze kerk staat en gemaakt is door Peter Verbraak. Peter heeft ook nu weer tijd gestoken in het beeld dat is aangeboden door de parochie, dus door ons en ook voor het overgrote deel betaald is door onze mensen. Als laatste mocht Joke namens de torengroep nog iets zeggen. WIEL WE HOUDEN VAN JE!  Meer dan we konden vermoeden was je een trooster, een steun voor velen.

Afbeelding met binnen, foto, kamer, staand

Automatisch gegenereerde beschrijving

Bijgaand beeld treft u in de Montfortkerk.

Het is gemaakt door Peter Verbraak.

Bij het maken heeft hij de volgende overweging gehad.  De balken zijn het kruispunt, waarbij je steeds een richting moet bepalen. De Christusfiguur is mede richtinggevend. Hij is als het ware je reflectie, je spiegel. De Christus moet steeds vorm en gestalte krijgen in iedere mens, Je laat je daarbij inspireren door volgelingen van Jezus. Een van hen was Montfort. Vandaar dat deze op de voorgrond staat, als een man in beweging om zo onze weg aan te geven. 

 

Ook Paulien van Bohemen verlaat de parochie. Oktober 2020.

 

Leuk en aardig.

 

Bloemen…Een vredesduifje…

Chocolade…Geld…Waardebonnen…

En al die lieve kaartjes met persoonlijke woorden en gelukwensen…

Hartelijke mailtjes en appjes…

 

Dank jullie wel voor wat ik mocht ontvangen de afgelopen weken.

Dank jullie wel voor jullie: nu en in de voorbije negen jaar.

Wat zijn jullie leuk en aardig!

 

Een mijmering van pastor Paulien bij haar vertrek uit de parochie.

Een alcoholtest, panty’s, een zandloper, een tekening van Yannick, diverse kaarsen. Dit en nog veel meer ging er door mijn handen toen ik mijn werkkamer aan de Lage Witsiebaan leegruimde afgelopen week.

Mijn kamer, die negen jaar geleden praktisch leeg was. Mijn werkplek, die zich in de loop van de jaren vulde met allerhande spullen.

De alcoholtest doet denken aan Taizé. Verplicht attribuut in Frankrijk als je op weg bent. Elke keer kwamen de testen ongeopend terug. Taizé, wat een voorbereiding en zorgen kostten die reis elk jaar. Maar wat onvoorstelbaar veel leverde het telkens op: jongeren die met meer zelfvertrouwen, vriendschappen en lichtheid terugkwamen dan waarmee ze gingen.

De panty’s roepen herinneringen op aan de Vormselvoorbereidingen. Op zaterdag in juni gingen we met de vormelingen naar het bos om de gaven van de Heilige Geest te leren kennen. Kinderen werden in duo’s met panty’s om de enkels aan elkaar gebonden en samen moesten ze een parcours lopen, zonder te vallen. Daarvoor moet je samenwerken en erop vertrouwen, dat de ander jou ook overeind wil houden. Wat een vreugde om de vormelingen in de bijeenkomsten plezier te zien hebben met elkaar.

De zandloper is een aandenken aan het jongerenpastoraat (JP). Een herinnering aan het seizoen met als thema ‘Tijd voor…’ Wat een zegen om jonge meiden en jongens in negen jaar te zien opgroeien van brugklassers tot studenten al haast aan het einde van hun vervolgopleiding. Of je je proefwerk nu verknalde of niet, je ruzie thuis had: je kon tenminste nog naar JP, zonder tekst en uitleg.

Een tekening van Yannick, is van die leuke jongen van 12, die tijdens een huisbezoek niet zoveel zin had om te praten, maar bij me kwam zitten en een tekening voor me maakte. Huisbezoeken. Wat een voorrecht om mensen te ontmoeten achter de voordeur. Om te horen en te voelen hoe geloof mensen gaande en staande houdt en hen weer doet opstaan in moeilijke tijden.

Kaarsen vond ik ook terug in laatjes en kastjes. Waxinelichtjes, een regenboogkaars doen denken aan het vieren van bijzondere momenten. Een kaars aan een sterfbed, lichtjes aan het begin van elke bijeenkomst van het jongerenpastoraat.

Na 1 november stop ik met mijn werk in de parochie.

Ik blijf werken in servicecentrum het Laar als geestelijk verzorger. Ik ga werken in het hospice in Waalwijk, ook als geestelijk verzorger. En ik ben als geestelijk verzorger verbonden aan de Praktijk voor Levensvragen Midden-Brabant: dat is geestelijke verzorging bij mensen thuis.

Die lege werkkamer die ik negen jaar geleden trof, is nu wéér leeg. En ik? Ik ben vervuld van alles wat ik heb mogen leren en doen in de parochie. In het klein en in het groot. Ik kijk met dankbaarheid terug op mijn eerste baan na mijn studie theologie.

Steek een kaars aan, doe het telkens weer. Een grote of een kleine. Uit pure vreugde, uit gewoonte, of tegen beter weten in. Licht is licht. Niet meer, niet minder. God is God, niet meer, niet minder.

Alle goeds voor de Parochie Peerke Donders, voor jullie, voor u, voor jou. Ga met God.

Pastor Paulien van Bohemen