In deze beschrijving van de geschiedenis van de Montfortparochie
komen de betrokken personen veelal zelf aan het woord.
De Montfortparochie werd opgericht op 30 april 1967, getuige
onderstaande brief van Mgr. Bluyssen.
Brief Monseigneur Bluyssen
JOHANNES
BLUYSSEN
door de
genade Gods en de gunst van de Apostolische Stoel,
Bisschop
van 's-Hertogenbosch.
Aan onze
dierbare diocesanen en de parochianen van de parochies O.L. Vrouw Onbevlekt
Ontvangen (Heikant) en O.L..Vrouw van de Rozenkrans (Hasselt) te Tilburg.
Genade en
Vrede.
Door de
grote uitbreidingen, welke te Tilburg met name in de stadssector Stokhasselt
hebben plaats gehad en nog zullen geschieden, is het aantal parochianen van de
parochies O.L. Vrouw Onbevlekt Ontvangen en O.L. Vrouw van de Rozenkrans te
Tilburg aanmerkelijk toegenomen.
Om op een
verantwoorde en goede wijze de zielzorg onder de parochianen te laten
geschieden, hebben wij gemeend te moeten overgaan tot de oprichting van een
nieuwe parochie te Tilburg-Stokhasselt. Daardoor dan zal het mogelijk zijn, dat
de parochies van die grootte worden, dat een goede gemeenschap mogelijk is
terwijl ook de viering van de liturgie in de afzonderlijke parochiekerken beter
zal kunnen gebeuren en de deelname van de gelovigen ook meer bevorderd zal kunnen
worden. Wij zijn dan ook zeer blij dat uw pastoor en het Kerkbestuur steeds
overtuigd zijn geweest van het grote belang van de stichting van een nieuwe
parochie en wij zijn hen en het Gemeentebestuur en u allen erkentelijk voor de
wijze waarop is medegewerkt aan de realisering van de stichting van een nieuwe
parochie te Tilburg.
Tot onze
grote voldoening mochten wij in deze tijd van tekort aan saeculiere priesters
de paters Montfortanen bereid vinden tot het aanvaarden van deze nieuwe
parochie. In de persoon van de weleerw. Pater Dr. Godefridus Josephus Maria
Tesser S.M.M., thans assistent van de parochie O. L. Vrouw Onbevlekt Ontvangen
te Tilburg en aan wie onlangs de opdracht werd gegeven de mogelijkheden te
onderzoeken van de stichting van een nieuwe parochie in de stadssector
Stokhasselt te Tilburg, hebben wij gemeend een geschikte persoon te kunnen zien
om deze belangrijke taak van het stichten van een nieuwe parochie op zich te
kunnen nemen. Daarbij zal hij geholpen worden door de weleerw. Pater Jacobus
Hijnen S.M.M.
Wij zijn
er van overtuigd dat de stichting van een nieuwe parochie met de opbouw van een
parochiegemeenschap en het tot stand brengen een zware opgave is voor een
bouwpastoor, waarbij hij de medewerking en de steun van zijn parochianen in
grote mate nodig zal hebben. Wij durven dan ook een dringend beroep doen op
alle parochianen, heel in het bijzonder echter op de parochianen van de
parochie, om voor zover het in ieders vermogen ligt de nieuwe bouwpastoor te
helpen bij de stichting van de nieuwe parochie, opdat onder Gods zegen dit voor
het godsdienstige leven zo belangrijke werk zal slagen.
Om de
oprichting van de nieuwe parochie nader vast te stellen bepalen wij als volgt:
hetgeen zal ingaan op zondag 30 april 1967:
1. Het
onder n. 2 nader te omschrijven grondgebied wordt van de parochie O.L. Vrouw
Onbevlekt Ontvangen (Heikant) en O.L.Vrouw van de Rozenkrans (Hasselt)
afgescheiden en verheven tot een afzonderlijke en zelfstandige parochie, met
alle rechten en verplichtingen die daaraan volgens het kerkelijk recht
verbonden zijn. Deze nieuwe parochie zal de naam dragen van de H. Montfort te
Tilburg en de nog te bouwen parochiekerk zal worden toegewijd aan de H.
Montfort. De parochie zal als patroon vereren de H. Dionysius patroon van
Tilburg en zal behoren tot het dekenaat Tilburg.
2. Het
grondgebied van de nieuwe parochie wordt omschreven door de volgende grenzen.
Te
beginnen op het punt, waar de as van de Gorinchemse Baan de as van het
Wilhelminakanaal kruist, heeft de parochiegrens het volgende beloop:
de as der
Gorinchemse Baan: - (een luchtlijn, in het verlengde van de as der
Dirigentenlaan; - de as der Dirigentenlaan; - de as der Stokhasseltlaan. - een
luchtlijn in het verlengde van de as der Stokhasseltlaan ); - de as van het
Wilhelminakanaal tot aan de kruising met de as der Gorinchemse Baan, het punt
van uitgang.
3. De
geestelijke verzorging van de nieuwe parochie, welke kerkrechtelijk een z.g.
"paroecla saecularis” is wordt door ons toevertrouwd aan de Nederlandse
Provincie van het Gezelschap van Maria (Montfortanen)
4 .Tot
eerste Pastoor van de nieuwe parochie benoemen wij op verzoek van zijn
provinciaal, de weleerw. Pater Dr. Godefridus Josephus Maria Tesser S.M.M. en
tot kapelaan de weleerw. Pater Jacobus Hijnen thans beiden assistent van de
parochie O.L. Vrouw Onbevlekt Ontvangen te Tilburg. Om het beheer van de
tijdelijke en stoffelijke belangen van de nieuwe parochie goed te kunnen
regelen richten wij een kerkbestuur op bestaande uit de tijdelijke pastoor als
voorzitter en verder voorlopig 2 kerkmeesters en wij benoemen tot kerkmeesters
de heren Johannes J. Wijten en Petrus A.J. van Trier, met de bepaling dat hun
periodieke aftreding volgens een later op te maken rooster om beurten zal
geschieden op de wijze en tijd vastgesteld in het Algemeen Reglement voor de
parochiale kerkbesturen in het Bisdom ‘s-Hertogenbosoh, met dien verstande dat
de eerste periodieke aftreding zal plaats hebben in het jaar 1968.
5. Omdat de
nieuwe parochie nog niet over een eigen kerkgebouw beschikt, zullen haar
parochianen voorlopig tot de tijd, dat een noodkerk in gebruik zal zijn
genomen, nog beschouwd worden als behorend tot de parochies O.L.Vrouw Onbevlekt
Ontvangen en O.L. Vrouw van de Allerh. Rozenkrans te Tilburg.
En zal dit
ons herderlijk schrijven op zondag 30 april a.s. in de parochiekerken van de
O.L.Vrouw Onbevlekt Ontvangen en O.L.Vrouw van de Allerh. Rozenkrans te Tilburg
worden afgekondigd en in het archief der parochie worden bewaard, terwijl
tevens een afschrift zal berusten in het archief van de nieuwe parochie van de
H. Montfort te Tilburg.
Gegeven te
's-Hertogenbosch. 25 april 1967.
Mgr. Drs.
J.W.M. Bluyssen, Bisschop van 's-Hertogenbosch
Verhaal van de eerste pastor Frits Tesser
Pastor van 1967-1970
Hoe het
begon
door Frits
Tesser, opgeschreven bij het 40-jarig bestaan.
Het zal in
oktober 1966 zijn geweest, dat ik in Utrecht een ontmoeting had met pater Jos
Hermans, provinciaal van de Montfortanen in Nederland, die mij vroeg of ik
bereid was een parochie te stichten in Tilburg-Noord, Stokhasselt.
De vraag
overviel mij. Ik was op dat moment werkzaam in Oud-Rotterdam en maakte deel uit
van het pastoresteam van de St.-Elisabethkerk aan de Mathenesserlaan, de
tegenwoordige bisschopskerk.
Pater
Hermans legde tijdens het gesprek de plattegrond van Stokhasselt op tafel. Het
gebied was opgedeeld in drie wijkjes met een kerk en een school. De kaart was
afkomstig van het Diocesane Bouwbureau in Den Bosch.
Hoewel ik
op dat moment de omvang van de werkzaamheden niet volledig overzag, aanvaardde
ik de opdracht.
Het was
een uitdaging de basis te mogen leggen voor een nieuwe geloofsgemeenschap, van
de andere kant was daar het besef dat de opzet niet helemaal helder was.
Zo was er
- dat realiseerde ik mij later - tijdens onze bespreking met geen woord gerept
over de financiële gevolgen van het een en ander.
Het
onderhoud eindigde met de mededeling dat de verhuizing van Rotterdam naar
Tilburg zo spoedig mogelijk moest plaatsvinden.
In juli
(1966) hadden zich de eerste gezinnen in Stokhasselt gevestigd en de
geestelijkheid van de Heikant, die de pastorale zorg waarnam, keek dringend uit
naar vervanging.
Dat ik zo
laat werd benaderd, kwam omdat meerdere kandidaten, die eerder waren
aangezocht, na bedenktijd hadden te kennen gegeven liever van de opdracht af te
zien.
Dinsdag 6
december verliet ik Rotterdam, begeleid door drie pastores-teamgenoten.
Er viel
niet veel te verhuizen: wat kleding, boeken en een fiets. Er was geen
meubilair; daar beschikte je als kloosterling niet over.
De zondag
daarvoor had ik afscheid genomen. Veel parochianen maakten van de gelegenheid
gebruik om mij het beste toe te wensen en stopten me ook wat geld toe:
"voor het werk in Tilburg", zeiden ze.
Nog steeds
ben ik de mensen dankbaar voor wat zij toen gaven: bijna 900 gulden was het.
Met dat bedrag was de directe toekomst veilig gesteld en vertrok ik twee dagen
later vol goede moed naar Tilburg.
De
ontvangst in De Heikant was allerhartelijkst. In de pastorie kreeg ik een kamer
toegewezen en pastoor Gerard Bots, Norbertijn en voormalig vlootaalmoezenier, toonde
zich een gulle gastheer. Vanuit de pastorie op de Schans ondernam ik op de
fiets de eerste verkenningstochten naar de wijk in aanbouw: Stokhasselt.
Hoe maak
je contact met de mensen? Bel je zomaar ergens aan, wacht je op een toevallige
ontmoeting? De bedoeling was de nieuwe bewoners als parochianen te begroeten en
samen met elkaar het geloof te beleven en te vieren.
De beste
manier was natuurlijk de mensen uit te nodigen voor een samenkomst, maar dan
moest je wel over een ruimte beschikken.
Eerste
Eucharistieviering in kantine.
Het
pastoresteam van de Heikant maakte me erop attent dat in de Corellistraat een
kantine van aannemer Gebr. v.d. Ven stond, die mogelijk voor kerkdiensten
gebruikt kon worden.
Het was
een gouden tip!
Aannemer
v.d. Ven ging er mee akkoord om de kantine in de weekenden ter beschikking te
stellen voor kerkelijke vieringen en was zelfs bereid de elektriciteitskosten
die dat met zich meebracht, niet in rekening te brengen.
Zaterdag
17 december, vond in die ruimte, de eerste Eucharistieviering plaats. De
omwonenden waren via een folder op de hoogte gebracht.
Het was
een geweldige belevenis. Ik had twee tafels met formicablad in elkaars
verlengde geplaatst en daar overheen een laken gespreid. De altaarbenodigdheden
kwamen van de kerk van de Heikant. In een halve cirkel rond beide tafels
stonden de oranje kantinestoelen. De rest van de tafels was in een hoek op
elkaar gestapeld. Het was allemaal niet riant, maar te weten dat men in
Stokhasselt nu eindelijk een plaats had van samenkomst, waar men samen kon
bidden, samen kon zingen, waar men zichzelf kon zijn, dat maakte de viering in
die desolate omgeving tot een onvergetelijke gebeurtenis.
Voor de
eerste kerkdienst op zondag 18 december kwamen 60 mensen naar de kantine. De
collecte bedroeg Hfl. 42.87.
Bij gebrek
aan een collectemandje werd gecollecteerd met een schoteltje uit de kantine.
Een week
later volgde de viering van Kerstmis.
De
nachtmis met Kerstmis accentueerde dat alles nog. In de kantineruimte had
iemand een kerstboom neergezet. Een ander plaatste er een kerststal onder
compleet met beeldjes. Kaarsen deden de rest. En daar, in die barak, afgeladen
vol met parochianen, vierden wij samen de Geboorte van Jezus. De armoede die
uit het Kerstverhaal spreekt, werd voor ons concrete werkelijkheid, kwam voor
ons tot leven. Wij voelden ons één met de herders en wisten ons heel nabij aan
het Kind, dat die nacht voor ons werd geboren.
De kantine
is lang een huis van samenkomst gebleven. Eerst in de Corellistraat, daarna in
de Kapelmeesterlaan. Ook de houten barakken, hoek Stokhasseltlaan -
Dirigentenlaan, hebben een tijd als kerkruimte gefungeerd.
Einde '67
stond de parochie er wat florissanter voor. In september van dat jaar kwam De
IJpelaer, Componistenlaan, gereed. En juist vóór Kerstmis kon de aula van de
Montfortschool in de Scarlattistraat betrokken worden. Deze situatie is
gebleven tot het moment, waarop de nieuwe kerk in gebruik werd genomen.
Huisvesting
pastores.
De
stichting van een parochie brengt met zich mee, dat er prioriteiten gesteld
moeten worden. Een van de eerste zaken die mij bezighield was de huisvesting.
Weliswaar
was de pastorie Heikant een veilige haven en kwam het leven er aangenaam over,
maar als pastor moest je temidden van de parochianen wonen, meende ik en moest
je direct voor hen bereikbaar te zijn. Daarom was het wenselijk zo spoedig
mogelijk een huis in Stokhasselt te hebben.
De
voorzitter van de bouwvereniging was Jan Wijten. Een gesprek met hem bleef niet
zonder resultaat. Hij accepteerde de redenering en wees twee plaatsen aan die
qua ligging voor dat doel geschikt waren; een huis, hoek Bellinistraat -
Dirigentenlaan en een tweede huis, hoek Corellistraat - Componistenlaan. De
keuze viel op het eerste huis.
Eind
januari (1967) zou het klaar zijn.
Een
andere, zeker zo belangrijke vraag had te maken met het pastoraat als zodanig.
Hoe daaraan invulling te geven? Er was een constante Instroom van gezinnen en
tegelijkertijd moesten er parochiële activiteiten ontwikkeld worden.
Hoe dat te
behappen? Uitgaande van de beschikbare gegevens was het een te grote opgave
voor één pastor alleen. Daarom werd een beroep gedaan op het provinciaal bestuur
van de Montfortanen om een tweede pastor naar Stokhasselt te sturen
Pater
Jacob Hijnen leek de meest geschikte persoon voor die functie. Hij was kapelaan
in Zevenaar en als moderator verbonden aan de School voor Beroepsopleiding van
de Broeders van Maastricht in dezelfde plaats.
Eind
januari arriveerde hij in Tilburg-Noord en vond onderdak in de woning in de
Bellinistraat (no, 1), die juist was opgeleverd. Drie weken later verhuisde ook
ik naar dat adres.
Bij de
taakverdeling nam pater Hijnen het godsdienstonderricht op de lagere school
voor zijn rekening. Daar hoorde ook het overleg met de leerkrachten bij. De
overige activiteiten, met name de kerkelijke vieringen en ook de
kennismakingsbezoeken, die wij belangrijk achtten, werden naar redelijkheid
verdeeld. De betiteling pastoor en kapelaan was, voor ons niet relevant.
Weliswaar gebruikte het bisdom bij de installatie van ons team in april 1967
die benamingen, maar voor onszelf en ook naar de buitenwereld toe beschouwden
wij ons als gelijkwaardige partners.
Geen
bemoeienis met op te richten scholen.
Met de
totstandkoming van de scholen in de wijk had ons pastoresteam weinig van doen.
Reeds voor
onze komst naar Stokhasselt was het schoolbestuur van de Heikant volop bezig
met de planning van lagere scholen in Tilburg - Noord.
Bestuursvoorzitter
was pastoor Gerard Bots van de Mariakerk in de Heikant.
De
kinderen in onze wijk waren aanvankelijk genoodzaakt naar de dorpsschool van de
Heikant te gaan, maar al in het voorjaar van 1967 verrees op het terrein aan de
Mascagnistraat een houten noodgébouw, waar les gegeven kon worden. Later werd
dat tijdelijk onderkomen vervangen door de Montfortschool, een aan de eisen van
de tijd beantwoordend gebouw met een ruime aula, dat later in de weekenden
jarenlang als kerkruimte dienst zou doen.
De beide
andere wijkjes kregen een identieke school: de Lochtenberg en de Pottenberg.
Maar, zoals gezegd, als pastoresteam hadden wij geen bemoeienis met de bouw en
inrichting ervan, behalve dat bij de in gebruik name ons de eer werd gegund de
nieuwe school in te zegenen.
Drie
kerkgebouwen?
Meer
direct betrokken waren wij bij de bouw van kerken in onze wijk. Het ging
daarbij niet alleen om de financiering van de gebouwen, maar vooral ook over de
vraag of er in onze wijk drie kerken / kerkjes nodig waren, zoals het bisdom
voor ogen stond.
Het hebben
van een eigen kerk is mooi, maar het bezit ervan moet wel in overeenstemming
zijn met de reële behoefte. Al spoedig werd duidelijk dat het Bouwbureau in Den
Bosch werkte met gegevens uit de tijd van het Rijke Roomse Leven.
Veel
gezinnen uit de oude Tilburgse parochies die zich in onze wijk vestigden, bleken
kerkelijk gezien in de nieuwe situatie moeilijk hun draai te kunnen vinden en
haakten af.
Het aantal
mensen dat met enige regelmaat naar de kerk kwam, bleek betrekkelijk klein en
het lag niet in de verwachting dat daarin op korte termijn verandering zou
komen. Besloten werd dan ook de aandacht te focussen op de bouw van één
kerkruimte, uiteraard in het midden van onze wijk.
Eén
kerkgebouw.
Hoewel de groep van direct betrokkenen bij het kerkelijk gebeuren
betrekkelijk klein was, ontbrak het deze parochianen niet aan enthousiasme
voor “de goede zaak".
Met véél
overtuiging en doorzettingsvermogen zetten zij zich in voor de opbouw van een
nieuwe geloofsgemeenschap, hun parochie.
Spontaan
werden diverse initiatieven genomen. Er werd een groep collectanten geformeerd
die elke week present was om de collecte en het plaatsengeld te innen.
Zeker zo
belangrijk was de groep mensen, die zich inzetten om de gezinsbijdrage op te
halen en bereid was elke maand de huizen langs te gaan om de zakjes met geld in
ontvangst te nemen. De afdracht gebeurde op de pastorie waar een kop koffie
werd aangeboden.
Om sfeer
in de kerkdiensten te verhogen werd tijdens de diensten gewijde muziek
gedraaid. Dat gebeurde met behulp van een bandrecorder. Een geluidstechnicus,
die zich vrijwillig had aangeboden, zorgde voor de afwerking.
Voor
sommige parochianen was deze kunstmatige muziek toch te mager; zij wilden een
eigen stemgeluid laten horen en er kwam een kerkkoortje, bescheiden in het
begin en later uitgebreid tot een echt gemengd kerkkoor.
Ook
misdienaars meldden zich, jongens en meisjes. Hoe wij aan togaatjes kwamen,
weet ik niet meer, maar op een of andere manier is ervoor gezorgd dat zij
passende kleding droegen.
Om de zorg
voor de opbouw van de parochie niet alleen aan ons, pastores, over te laten
werd er een kerkbestuur geformeerd, waarin vier parochianen zitting namen.
Veelvuldig overleg leidde ertoe dat de contouren van de parochie-in-oprichting
meer en meer zichtbaar werden en dat de contacten met het Bouwbureau in Den
Bosch geïntensiveerd werden.
Twee
parochianen namen de taak op zich om zorg te dragen voor de parochiële administratie,
een belangrijke aangelegenheid, omdat zo een verantwoord adressenbestand kon
worden opgebouwd.
Er was ook
een groepje vrijwilligers, dat foldertjes bezorgde. Met name ging het om het
afgeven van aankondigingen voor huisbezoek. Daaraan zat een antwoordstrook met
de vraag of bezoek van een pastor op prijs werd gesteld of niet. De reacties
waren overwegend positief, zodat wij, pastores, door de dag en ook 's avonds
veelal doende waren met de mensen kennis te 'maken en hen te informeren over de
dienstverlening van hun nieuwe parochie.
Zo werd in
betrekkelijk korte tijd de basis gelegd van de parochie Stokhasselt, gevolgd
door de bisschoppelijke erkenning in april 1967.
De latere
naamsbekendheid van de Montfortparochie vond hier zijn oorsprong.
Frits
Tesser.
Uit de Nieuwsbrief van de Parochie Peerke Donders van maart 2021
Overlijden eerste pastor van de Montfortparochie.
Vorige
week bereikte ons het bericht van het overlijden op 89-jarige leeftijd van de
eerste pastor van onze geloofsgemeenschap.
GODEFRIDUS JOZEF MARIA TESSER
Voor velen onder ons Frits Tesser,
Moge hij rusten in vrede.
Het bericht brengt ons in gedachten terug naar de eerste opbouw van een nieuwe
wijk in Tilburg Noord.
In een brief van Mgr. Bluyssen van 30 april 1967
lezen we dat een deel van de parochie Heikant en een deel van de parochie
Hasselt afgescheiden werd en een zelfstandige parochie zou worden. Deze zou
worden toevertrouwd aan de Montfortanen.
Toen Frits
Tesser gevraagd werd in Tilburg te gaan werken, zei hij ja, omdat hij het een
uitdaging vond te mogen werken aan een nieuwe geloofsgemeenschap.
De start was niet eenvoudig. Hij had immers geen huisvesting en geen
kerkgebouw.
Hij is
gastvrij ontvangen door de Norbertijnen tot hij een huis vond op de hoek
van de Bellinistraat en de Dirigentenlaan. Voor de bijeenkomst van de gelovigen
en de vieringen kreeg hij steun van bouwbedrijf Gebr. Van de Ven. Hij mocht
gebruik maken van de bouwkeet. De kerstviering in december 1967 werd gehouden
in een overvolle bouwkeet aan de Corellistraat.
We mogen hem nog steeds dankbaar zijn voor de inspirerende aanzet. Frits Tesser
was pastor van 1967 tot 1975.
Mocht u meer willen lezen over de geschiedenis van onze geloofsgemeenschap dan
verwijzen we u naar de website www.montfortparochie.nl
Pastor
Jacob (Jaap) Hijnen
1967 -
1971
Samen met Frits Tesser en later
Simon Kuyten vormde hij een poosje het team van de Montfortparochie.
(Ook Johnny van Osch maakte in
1967-1968 deel uit van dit team.)
Pastor
Adriaan Stolk (zijn herinneringen aan de parochie)
1968-1969
Na mijn priesterwijding in 1950 was ik een
jaar assistent te Heiloo. Daarna was ik vijftien jaar missionaris in Kongo en
een jaar kapelaan in Vlaardingen en van daaruit kreeg ik een benoeming voor de Montfort-parochie
in Tilburg in 1968 en 1969.
Samen met
paters F. Tesser en J. Hijnen bewoonden we een rijtjeswoning. Het was er klein,
maar het ging. Een kerkgebouw hadden we nog niet, wel een ruimte die we als
zodanig konden gebruiken. Later kerkten we ook in een schoolgebouw. Catechese
had ik in Afrika dagelijks gedaan. In Tilburg deed ik het ook graag. ’s Morgens
gingen wij met ons drieën naar de kerkruimte en waren om beurten
hoofdcelebrant. Zondagsmiddags waren er dikwijls doopvieringen, soms met meer
dan een dopeling.
Ik herinner me nog, dat ik eens begon met een verjaardagsactie.
Parochianen werden aangeschreven of ze een kleine bijdrage wilden geven voor
een kerkgebouw. We vroegen voor elk levensjaar een cent. Enkele jongedames
haalden de enveloppen op en droegen het geld af.
Pastor
Simon Kuyten.
1970 – 1980
We hebben in die jaren heel veel opgezet. Dat
kon omdat we met drie pastores waren. Eerst werkte ik samen met Frits Tesser en
Jacob Hijnen en later met Leo Verbakel en Peter Denneman.
Elke pastor
had een hoofdaandachtsveld en van hieruit werd er op alle fronten van het
pastoraat iets opgebouwd en tot stand gebracht.
Mijn
hoofdaandachtsveld was in die periode de zorg op de scholen.
In de
beginjaren gaf ik les op de basisscholen. Later werd dat de catechese
begeleiding aan de leerkrachten.
We hebben
heel veel opgezet rondom de gezinscatechese en de sacramentenbegeleiding zoals
eerste communie, vormsel, huwelijksgesprekken en doopgesprekken.
Er kwamen
verschillende koren naast het gemengd koor kwam er een kinderkoor, een
jongerenkoor en het Experikoor.
Met de
komst van de Montfortkerk kregen we een mooie, kleine en stemmige kerk met tal
van mogelijkheden.
De
Montfortparochie was(is) een heel levende gemeenschap met veel vrijwilligers
en dat was alom bekend.
Eindelijk heeft de wijk een eigen kerkruimte. Zaterdag 18
december 1971 wordt onze kerk feestelijk geopend door Mgr. Drs. J. Bluyssen,
bisschop van 's-Hertogenbosch. Voor de bewoners van Stokhasselt is het een
bijzondere gebeurtenis.
Pastor Leo Verbakel
1976 - 1988
Leo Verbakel volgde Frits Tesser op. Samen met
Simon Kuyten en Peter Denneman was hij een poos een van de pastores van onze
parochie.
Bij zijn afscheid van de Montfortparochie in
Tilburg koos hij als motto: “We waren samen een tijdje onderweg”. Zo zag hij
het leven. Het oprukkende individualisme deed hem echt pijn. Hoe kunnen mensen
leven met God, als zij niet weten wat samenleven is?”
"Ik heb de mensen in Tilburg en in de
Beerzen willen zeggen dat zij niet alleen zijn, dat God er is, dat zij geborgen
zijn en dat zij die geborgenheid aan elkaar mogen doorgeven. Iedere mens zoekt
geborgenheid, maar vindt die niet altijd. Maar als je er met hen over spreekt
en er met een gebaar van getuigt, iemand de communie geeft of zegent, dan komt
er vaak een diepe vrede over iemand, even een moment van echte
geborgenheid".
Met pijn in het hart zag Leo om zich heen heel
wat vereenzaming en verkilling. Wat hij als pastor had willen bewerkstelligen,
was: samen een wal opwerpen tegen de oprukkende individualisering. In meerdere
interviews heeft hij daarover gesproken. In zijn ogen was leven eerst echt, als
er gezamenlijkheid en verbondenheid ontstaat. Samen zijn, samen iets doen,
samen iets vieren ... dat was zijn ideaal. Hij droomde van een kerk
bijeengehouden door hartelijkheid en wederzijdse nabijheid, een plek om te
schuilen bij elkaar.
(Uit de preek van Wiel Logister t.g.v. de
afsluiting van het Pastoraal werkjaar 2007-2008)
Pastor Peter Denneman
1973-1994
Pater Peter Denneman heeft in de 21 jaar dat
hij als pastor aan de parochie verbonden was heel wat veranderingen
doorgevoerd, veranderingen, die tot op de dag van vandaag in praktijk worden
gebracht.
In dit
lied bij zijn afscheid in 1994 passeren ze de revue.
EX - PERIKELEN
Lied bij het afscheid van Peter Denneman - 23 januari 1994
Bij 't
ontstaan van ons koor hadden wij een streepje voor
Peter was
naar ’t scheen voor 't experi alleen.
Wijkopbouw,
de w.w. en de kinderboerderij,
kwamen er
toen bij en zo nog een hele rij.
Dus tot
ons verdriet en grote spijt raakten wij hem steeds meer kwijt.
Hoort ons
aan, hoort ons aan, hoor toch onze klaagzang aan
hoe 't ons
is vergaan en hij ons in de kou laat staan.
IN DIE
DAGEN VAN TESSER EN HIJNEN ZAG JE NOG DE ROOMSE LIJNEN.
WE ZEIDEN:
“U” EN “MENEER PASTOOR”
MAAR
DENNEMAN ZEI: “‘T IS PETER HOOR”.
EN ZORGDE
ZO GEZWIND VOOR EEN NIEUWE FRISSE WIND.
‘t Moment
van scheiden breekt nu aan voor Peter Denneman.
Wij moeten
hem nu laten gaan en balen daar wel van.
Want hij
heeft talent in overvloed
en
gebruikte dat zoals het moet met verve en elan!
BUNDELS
LITURGIE EN SPELEN; BROOD EN WIJN SAMEN DELEN
JEZUS
CHRIST - JONATHAN - MONTFORT EN CABARET
NOG VEEL
MEER WERD DOOR HEM IN GANG GEZET.
SOMMIGEN VONDEN
HET WAT ZWAKKER EN NOEMDEN HEM ZELFS ‘N ROOIE RAKKER.
Eenentwintig
jaren was hij hier, probeerde alles uit.
Hij deed
dat echt op zijn manier en bracht een nieuw geluid.
Wij werden
fors geprogrammeerd
maar straks
zijn de rollen omgekeerd Simonis leeft zich uit!
REGELEN EN
ORGANISEREN, WIJ MOESTEN NOG HEEL WAT LEREN.
STOELEN
RECHT - STRAK IN ’T GELID, - ZODAT JE 9 RIBBELS VAN DE RADIATOR AF ZIT.
DE
KALENDER SCHEEF EN 0 WEE ALS JE NIETS OPSCHREEF,
EVEN
DENKEN, VERGEET HET MAAR! NIET VANDAAG, MAAR LIEVER GISTEREN KLAAR.
DE KAST OP
SLOT, HET LICHT UITGEDAAN, EERDER KON JE NIET NAAR HUIS TOE GAAN.
Peter ging
steeds aangepast gekleed dat weten wij secuur.
Hij hield
van kovels (self made) heel handig en niet duur.
Maar
straks moet hij in vol ornaat, -dat ie wereldwijd te pronken staat- in
Stadelmaier-couture.
GEKLEED IN
CORDUROY EN TRUI, DE OUTFIT VOOR ALTERNATIEVE LUI
GING IE
ALS LEEK ZO ONGEVEER TOT AAN DE PREEK
ONS IN DE
VIERING VOOR, MAAR LATER WEER IN KOVEL DOOR.
OOK IN
BURGER WERD IE STEEDS MEER 'N PASTOR VERKLEED ALS HEER.
Onze kerk heeft haast in elke hoek ’n beelt’nis als decor.
Want Peter was altijd op zoek naar tekenen van Montfort.
Wie wijst hem nu voortaan de weg? -in de polder kent hij heg noch
steg –
Wij hopen De Montfort!
OVERAL WAAR HIJ KWAM GAF HIJ SIGNALEN "VALT HIER NOG WAT TE
HALEN?"
EVANGELISTEN VAN GLAS IN LOOD WAAR NIEMAND GELD OP BOOD
EEN BEELDJE HIER, 'N MONTFORT DAAR, PETER KREEG 'T VOOR ELKAAR.
Peter werkte hier met hart en ziel voor de gehele wijk.
Dat was wat ons zo goed beviel, zette zoden aan de dijk.
Hij wil graag "binnenste-buiten" gaan en dat kan in
zendtijd nu voortaan
Hij zet zichzelf te kijk.
IN HEEL DIE OMROEPBENDETUSSEN DE MOL EN VAN DEN ENDE
ZAL HIJ MOETEN BEWIJZEN, ZICH IN DE MARKT TE PRIJZEN.
EN OM HEM WAT TE VERLICHTEN GAAN WIJ GEWOON 'N FANCLUB OPRICHTEN.
BOEREN, BURGERS, BUITENLUI SCHRIJF U IN, 'T KOST NIEMENDAL,
HIER HEBT U DE PAPIEREN AL!!!!!!!!
Jij wil gaan… jij wil gaan,
jij wil ver van ons vandaan.
We missen jou... beslist, zullen doorgaan onbetwist.
Jij wil gaan... jij wil gaan, jij wil ver van ons vandaan.
We missen jou... beslist; zullen doorgaan onbetwist.
En we danken jou nu heel spontaan
Voor wat je voor de Montfort hebt gedaan.
Jij mag gaan... jij mag gaan, we doen het zelf wel voortaan
en wensen stuk voor stuk, jou veel voorspoed en geluk.
Pastoraal werkster Thérèse van Grootel,
1-6-1990
– 1-9-1998
Vanaf 1 juni 1990 is Thérèse werkzaam voor de
Montfortanen, als pastoraal werkende voor de Equipe Mobile. Voor de helft van
de tijd werkzaam als pastor in de Montfortparochie. De andere helft van de tijd
was voor de Equipe Mobile en bestond uit het geven van bezinningsdagen aan
mensen die actief betrokken waren bij kerk en geloof en het ontwikkelen van
materiaal daarvoor.
In de
Montfortparochie werkte ze van 1990 tot 1994 samen met Peter Denneman en was
zij verantwoordelijk voor de parochiecatechese.
In die jaren heeft
zij een doorgaande lijn ontwikkeld voor de parochiecatechese;
Er is een
doopbulletin van de grond gekomen om ouders na de doop te ondersteunen bij de
(geloofs)opvoeding in de eerste levensjaren.
Voor de peuters
en kleuters was er jaarlijks een speciale kerstviering op 24 december. Ter
voorbereiding op Kerstmis werd het spel ‘Kindje zoeken’ geïntroduceerd, waarbij
zoveel mogelijk parochianen betrokken werden.
Thérèse heeft
een driejarenprogramma ontwikkeld voor parochiële kindercatechese tussen Eerste
Communie en Vormsel. Na het Vormsel konden jongeren zich aansluiten bij het
jongerenpastoraat.
Jaarlijks werd
er een cursus volwassenencatechese gegeven.
Van 1994 tot
1998 werkte zij samen met Theo van der Geest. Hoofdaandacht bleef de
parochiecatechese maar er werden wat accenten verlegd.
Zo nam Theo de
Eerste Communievoorbereiding over en ging Thérèse wat meer functioneren binnen
de liturgie. Zij deed regelmatig uitvaartdiensten en ontwikkelde boekjes voor
gedifferentieerde uitvaartdiensten: een gebedsviering, een woord-communiedienst
en een eucharistieviering.
Er kwam een
gespreksgroep voor ouderen van de grond, die maandelijks bij elkaar kwam.
Thérèse was lid
van de pastoraatsgroep, de schriftuitleggersgroep, de parochievergadering en
Theo en Thérèse waren afwisselend aanwezig bij de vergaderingen van het
parochiebestuur.
Pastor Theo van der Geest
1994 - 2002
Uit Montfort Onderweg 1994:
Toen ik in
Toen ik in 1971 Tilburg verliet, was de
Montfortkerk in aanbouw. Tussen 1969 en 1971 was ik actief in de
Montfortparochie bij het opzetten van het Jongerenkoor en de Jongerenvieringen.
Helemaal onbekend met de Montfortparochie en met de wijk Stokhasselt ben ik dus
niet.
De vacature in de Montfortparochie in Tilburg,
ontstaan door het vertrek van Peter Tienman naar het Omroeppastoraat, was voor
mij als Montfortaan een uitnodiging, me daar eens te gaan oriënteren. Dat is
dus uitgelopen op mijn benoeming. Na ruim 22 jaar terug naar Tilburg, naar de
Stokhasselt, naar de Montfortparochie.
Ik zie er wel enigszins tegen op, in de plaats
te komen van iemand, die ruim 21 jaren op voortreffelijke wijze pastor is
geweest in deze parochie. Ik hoop dat ik de kans krijg, op mijn eigen wijze
pastor te zijn, en dat ik niet steeds vergeleken wordt met m'n voorganger. Ik
ben gewoon een ander persoon. Ik hoop op een goede samenwerking binnen de
pastoraatsgroep, die voor mij het pastorale team is dat - samen met de vele
vrijwilligers - zich in dienst stelt van het samen-kerk-zijn.
Terugkijkend
schreef hij in 2008:
Toen ik
begon (maart 1994) ben ik benoemd voor een functie van 60 %. De rest van mijn
tijd heb ik gewerkt voor de Montfortanen. Theresa van Grootel was toen al bijna
vier jaren werkzaam in de Montfort. Zij is ruim vier jaren een uitstekend
collega voor mij geweest en een betrokken pastor (hoewel zij het zwaar had). In
1999 kwam in haar plaats Jacques van Slagmaat
Naar mijn
indruk is in mijn periode de samenstelling van de bevolking van de wijk
Stokhasselt in versneld tempo gewijzigd. De groep allochtone medelanders
groeide heel snel. Er kwamen vooral veel Somaliërs wonen. Er kwam woonruimte
voor hen, omdat veel oorspronkelijke inwoners van Stokhasselt – deels door
natuurlijk verloop vanwege leeftijd, deels omdat de wijk te weinig koopwoningen
had voor jonge gezinnen – elders gingen wonen.
Het merendeel
van de nieuwe bewoners van de Stokhasselt was niet katholiek. Het gevolg
daarvan was, dat het aantal parochianen in die periode van ca. 4500 is gedaald
naar ca. 2000. Minder parochianen
betekende: minder kerkbetrokkenen, minder kerkgangers, minder inkomsten. Ook
het ‘arsenaal’ waaruit vrijwilligers geput konden worden werd steeds kleiner.
Een aantal vrijwilligers die elders ging wonen, bleef actief in de Montfort,
voor die definitief stopten was moeilijk vervanging te vinden. Het aantal
dopelingen, eerstecommunicanten, vormelingen, en kerkelijke huwelijken is in
die tijd flink gedaald. Als ik me goed herinner, waren er b.v. in mijn eerste
jaren rond de dertig eerste communicantjes. In mijn laatste jaar waren het er
nog geen tien. Waren er in de eerste jaren ca. tien kerkelijke huwelijken, de
laatste twee jaren heb ik er in totaal twee of drie gehad. Met het nodige kunst
en vliegwerk konden gemengd koor, kinderkoor en jongerenkoor in stand gehouden
worden. Ik had grote bewondering voor degenen die dat toch maar presteerden,
voor alle vrijwilligers die hun beste krachten gaven. Toch zijn bepaalde
activiteiten (o.a. de sjoemel en praotmert) bij gebrek aan menskracht gestopt.
Het jongerenpastoraat ging steeds moeizamer, mede wegens afname van het aantal deelnemende
jongeren. Er moesten best wel pijnlijke stappen gezet worden in die tijd. Zo
had het nogal wat voeten in de aarde, toen we moesten besluiten, op
zondagmorgen nog maar één dienst te houden. Dat had weer consequenties voor de
inhoud van de diensten. Zo moesten vieringen, voorbereid door een werkgroep,
opgebouwd worden vanuit de evangelielezing van dat weekend, zodat er maar één
schriftuitlegger per weekend nodig was, die op zaterdagavond en zondagmorgen
dezelfde overweging kon houden. Daar was niet iedereen enthousiast over,
sommigen hadden daar veel moeite mee.
Er zijn
ook nieuwe activiteiten opgestart. Zo zijn we begonnen met een gespreksgroep
voor ouderen, en was er in Advent en Veertigdagentijd een aanbod van enkele
meditatieve vieringen.
In de
beginjaren van mijn periode als pastor hebben we vrij veel aandacht besteed aan
de bestuursstructuur van de parochie. De leden van de parochievergadering
hadden geen specifieke taken, waren niet direct verantwoordelijk voor een
concreet eigen onderdeel van het pastorale werkveld. We hebben in die tijd een
structuur opgezet, waarin elk lid van de parochievergadering verantwoordelijk
was voor een deelgebied, en tegelijk voor het grote geheel van zowel de
pastorale als de materiële kant van de parochie. De pastorale werkvelden –
liturgie, catechese, diaconie en gemeenschapsopbouw – kregen elk twee
vertegenwoordigers in de parochievergadering. De werkgroepen, actief binnen de
vier pastorale werkvelden, hadden via vertegenwoordigers overleg met elkaar in de
beleidsgroepen liturgie, catechese, diaconie en gemeenschapsopbouw. Elke
beleidsgroep vaardigde dus twee personen af naar de parochievergadering.
Daarnaast
gingen de vijf leden van het parochiebestuur (verantwoordelijk voor het
materiële reilen en zeilen) deel uit maken van de parochievergadering. Ook de
twee pastores werden lid van de parochievergadering (eerder waren zij
adviserend lid), en bij toerbeurt woonden zij de vergaderingen van het
parochiebestuur bij. Het parochiebestuur fungeerde tevens als het dagelijks
bestuur van de parochie. We hoopten met deze bestuursstructuur de betrokkenheid
van de parochievergadering bij het pastorale werk te vergroten, en in mijn ogen
is dat ook wel gelukt.
De
financiële situatie is vanaf de oprichting van de Montfortparochie zorgelijk
geweest. In 1994 stond de kerk 22 jaar, maar rustte er nog altijd een
behoorlijk grote schuld op (bij het bisdom). Die schuld werd wel jaarlijks
afgelost, maar tegelijk moest het dekenaat ook jaarlijks subsidie aan de
parochie geven om de zaak draaiende te houden. In de tijd dat ik pastor was,
heb ik dit aangekaart bij het bisdom, en dat heeft erin geresulteerd, dat het
dekenaat Tilburg/Goirle de schuld heeft overgenomen van het bisdom, en dat er
een streep werd gezet door de aflossingsverplichting. Daarmee kreeg de parochie
financieel wat lucht.
Ook de
huur van Bellinistraat 141 (werkruimte voor pastores en vergaderruimte voor
bestuur en werkgroepen) drukte zwaar op de begroting Bovendien was het verre
van ideaal, dat deze accommodatie zo ver verwijderd was van de Montfortkerk
(met parochiesecretariaat en koffiekamer waar ook vergaderd werd). Er was
eerder al eens een (vergeefse) poging in die richting gedaan, maar in de
periode dat ik pastor was is het gelukt, werkruimte voor de pastores,
parochiesecretariaat en vergader- en repetitieruimte voor de verschillende
groepen onder één dak te brengen in een nieuw gebouw: een parochiecentrum, dat
naast de kerk gerealiseerd werd. We hadden als voorwaarde aan onszelf gesteld,
dat de bouw pas van start zou gaan, als de benodigde financiën beschikbaar
zouden zijn. Dankzij bijdragen vanuit de eigen parochie, inkomsten uit
verschillende activiteiten (b.v. sponsorloop naar de Sint Jan in
’s-Hertogenbosch in de meimaand), een beetje indirecte overheidssubsidie, en
vooral vele, soms grote giften van religieuzen en stichtingen hebben we de
financiën rond gekregen, en kon het parochiecentrum, naar een ontwerp van
Eduard van Broekhoven, gebouwd worden. Bellinistraat 141 kon afgestoten worden,
en dat betekende een flinke lastenverlichting. Het was heel fijn werken, de
laatste jaren dat ik in de Montfort was, in dat parochiecentrum. Alle overleg
en activiteiten onder één dak. Alle parochianen die actief waren als
vrijwilliger en/of deelnamen aan activiteiten kwamen elkaar daar tegen.
Jammer
genoeg hadden we tegelijk het tij tegen: het aantal parochianen bleef afnemen,
waardoor de financiële druk nauwelijks afnam………
Bij zijn zilveren priesterfeest in 1997
gebruikte Theo van der Geest een gelijkenis. Een parabel waarin hij zijn leven
als gelovige en als pastor beschreef. Een parabel geschreven in de beslotenheid
van de Equipe Mobile van de Montfortanen werd openbaar: "Ik zie mijzelf
als een paardenbloem"
De paardenbloem werd daarom ook gebruikt bij
de versiering van de kerk
Over zaaien en vertrouwen en nog meer... ( door Ras van Broekhoven)
O paardenbloem, o paardenbloem!
Wel een dag of tien
heb ik er wat mee afgezien
de bloemen gingen maar niet open
toch maar blijven kijken en hopen.
Ze moeten open door de zon.
Ik dacht dan maar drogen in de
magnetron.
Wat een klereding
net een Engelse plumpudding.
De knop is goed nat
en gaat niet open, geen spat.
Dan aan de slag met de haardroger...
het water was zo vervlogen.
De bloem in een buisje met water
onder licht
Hoera.. ze gingen open en bleven
niet dicht.
Onze paardenbloemen stonden mooi op
het feest
van Theo van der Geest.
Jacques
van Slagmaat,
01-02-1999 -30-11-2004
Na gewerkt te hebben bij het Rotterdamse
Arbeidspastoraat kreeg Jacques in 1999 een parttimebaan als pastor in de
Montfortparochie. Zijn werkveld was Gemeenschapsopbouw en Catechese. Na het
vertrek van Theo v.d. Geest op 1 januari 2003 kreeg Liturgie vooral zijn
aandacht. Hij was een poos het gezicht van de parochie, tot de bodem van de
parochiekas in zicht kwam en men hem noodgedwongen moest ontslaan
Project
“Kleurrijk Noord”.
In 2003 werd ook begonnen met het onderzoek of het project
“Kleurrijk Noord” van de grond kon komen.
Een nieuw aan te stellen pastor zou de opdracht krijgen hoe de
verschillende bevolkingsgroepen in Tilburg Noord met elkaar in contact gebracht
zouden kunnen worden.
De Montfortanen konden niet voor een opvolger van Theo v. d.
Geest zorgen, maar wilden wel dit project financieren. Juist toen in 2004 alles
hiervoor in kannen en kruiken leek en er al een advertentie in Volzin was
geplaatst, moest het parochiebestuur pastor Jacques van Slagmaat ontslaan
wegens gebrek aan geld en werd het project afgeblazen.
Pastoraal werkster Zr. Catharine van den Berg.
1-1- 2004 – 1-1-2012
Na een stageperiode van 9 maanden en een poos
vrijwilliger in de parochie is Zuster Catharine van den Berg, lid van de
congregatie van de Zusters van Liefde van Schijndel, op 7 maart 2004 officieel
als pastoraal werkster van de Montfortparochie aangesteld.
Zij volgde de opleiding Theologie Levensbeschouwing aan de Fontys
Hogeschool Tilburg
Zij was de bindende figuur binnen de parochie, was heel
enthousiast en wist daardoor veel tot stand te brengen, samen met de andere
vrijwilligers.
Naast de
algehele coördinatie was ze lid van de Parochievergadering, adviserend lid van
het Parochiebestuur, lid van het Pastoraal Team, en leidde ze de gespreksgroep
voor ouderen.
Liturgie was haar aandachtsveld.
Op 27
juni, de vrijwilligersavond, werd ze- in het jaar van de vrijwilligers- als
supervrijwilliger door alle werkgroepen in het zonnetje gezet en was de
paaskaars voor haar.
Op 15 januari 2012 werd officieel afscheid van haar genomen. Zie
verder op deze pagina.
Liedje voor Catharine 27 juni 2011
(melodie: schnitzelbank)
1
Is dat dan geen mooie meid? Ja, dat is een mooie meid.
Ze geeft hier al haar vrije tijd! Ja, ze geeft haar vrije tijd.
Refrein, (waarin steeds het voorafgaande herhaald wordt).
En een mooie meid. Geeft haar vrije tijd.
Hoera hoera, hoera voor ons Catharine,2x.
2
Was dat dan geen echte non? Ja, dat was een echte non.
Die wel zonder habijt kon. Ja, die zonder habijt kon.
3
Brandt daar een echte lamp van God? Ja, een echte lamp van God.
Vooruit omdat het van je mot. Ja, omdat het van je mot.
4
Is dat een KRO-gesprek? Ja, dat is een goed gesprek.
Aan samenspraak is geen gebrek. Daaraan heeft ze geen gebrek.
5
Is dat daar een goei PC? Ja, dat is een goei PC.
Daar heeft ze heel vaak ruzie mee. Ja, daar heeft ze ruzie mee.
6
Zie je al die frutsels hier? Ja, we zien die frutsels hier.
Daaraan heeft ze veel plezier. Ja, dat doet haar veel plezier.
6
Zie je al die mannen daar? Ja, we zien die mannen daar.
Ze roept, en ze staan al voor haar klaar. Ja, ze staan graag voor
haar klaar.
7
Zie je kerst, cadeau en taart? Ja, we zien cadeau en taart.
Catharine vindt ons de moeite waard. Ja, wij zijn de moeite
waard.
8
Zijn dat de sleutels van Catharine? Ja, die zijn echt van
Catharine.
Wie heeft ze toch het laatst gezien? Wie heeft ze het laatst
gezien?
9
Is dat daar een chique bril? Ja, dat is een chique bril!
Catharine die weet wel wat ze wil. Ja, die weet wel wat ze wil!
10
Haar hand houdt alle touwtjes vast. Ja, ze houdt ze allemaal
vast.
Het is een taak die bij
haar past. Ja, het is wat bij haar past.
11
Werkt zij hier al een jaar of tien? Ja, alweer een jaar of tien.
Bij alle groepen graag gezien. Ja, ze is hier graag gezien.
12
Och Catharine, je kan het gissen. Ja, je kan het zelf wel gissen.
Je vrouwenhand zullen we hier echt missen. Ja, die zullen we echt
wel missen!
Refrein:
Je kan het gissen, we zullen je missen.
Een jaar of tien, hier graag gezien.
En de touwtjes vast is wat bij haar past.
Een chique bril is wat zij wil.
Sleutels van Catharine, wie heeft ze gezien?
Cadeau en taart, vindt zij ons waard.
Al die mannen daar, staan voor haar klaar.
En die frutsels hier doen haar veel plezier.
Een goei PC, heeft ze ruzie mee.
Aan een goed gesprek heeft ze geen gebrek.
En een lamp van God, omdat het mot.
En een echte non, die zonder habijt kon.
En een mooie meid, geeft haar vrije tijd.
Hoera, hoera, hoera voor ons Catharine,
Voor Eucharistievieringen mochten en mogen we beroep doen op verschillende priesters.
De
Eucharistievieringen werden van 2004 tot Pinksteren 2006 verzorgd door
Herman
Smarius MSC, emeritus pastoor van de parochie St. Jan te Kaatsheuvel.
Na zijn overlijden op 27 april 2009 verscheen er in Montfort Onderweg een
In Memoriam met daarin o.a.:
Een tijd na zijn afscheid in Kaatsheuvel, is Herman bij de
Montfortparochie terecht gekomen. Na enkele vieringen te hebben bijgewoond gaf
Herman aan in onze parochie vieringen te willen doen. De sfeer van de vieringen
sprak hem helemaal aan!
Voor onze parochie was het een geweldig aanbod, net in die tijd dat de
structuur van de parochie was veranderd. Het vertrek van Theo van der Geest en
van Jacques van Slagmaat had een leegte tot gevolg. De komst van Herman Smarius
werd daarom met beide handen aanvaard.
Onmiskenbaar heeft Herman de parochie mede door een moeilijke tijd heen
geloodst.
Daarom hebben wij van Herman in een mooie viering afscheid genomen met
Pinksteren 2006.
Ook na dit afscheid was Herman met regelmaat te zien in onze vieringen.
Bij het zingen van de liederen was hij met zijn stevig stemgeluid duidelijk
aanwezig. Alleen daarom al zullen wij hem missen!
Wij zijn heel dankbaar Herman te hebben gekend en wensen dat hij nu het antwoord
krijgt op de vraag uit Psalm 103. “Hoe is Uw Naam, waar zijt Gij te vinden?”.
Deze tekst was de lijfspreuk van Herman Smarius
Als laatste nog de tekst van Henriette Roland Holst met handgeschreven
begeleiding die op zijn piano is gevonden.
Dit ene weten wij en aan dit een
houden wij ons vast in duistere uren.
Er is een woord dat eeuwiglijk zal duren
en wie het verstaat, is niet meer alleen.
(Het Experikoor zong dit lied vaak en het heeft dus ook op hem indruk
gemaakt.)
Ben Verberne MSC, (23 jaar werkzaam
op de Filippijnen en 8 jaar bij het Mediapastoraat) heeft na zijn pensionering
ook een poos de liturgie in onze parochie verzorgd. Na zijn benoeming tot Provinciaal Overste van
zijn congregatie moest hij afhaken.
Ook Simon Kuyten,
heeft in 2007 enkele eucharistievieringen verzorgd.
In de
zeventiger jaren was hij pastor van onze parochie. Nu is hij emeritus-deken van het bisdom Breda in het
dekenaat De Baronie, De Montfortparochie was hem nog steeds dierbaar.
Daarom wilde hij, uit waardering voor de parochie op jaarbasis enkele vieringen
verzorgen.
Wiel Logister . S.M.M. is al geruime tijd een vertrouwd gezicht in onze
parochie. Hij was Provinciaal overste
der Montfortanen. Hij was tot 1 december 2003 werkzaam als hoogleraar
fundamentaaltheologie aan de Theologische Faculteit in Tilburg.
GOEDE
BUREN. 2004
Omdat de
Montfortparochie zelf geen priester-pastor heeft, mag men rekenen op de
buurparochie Heikant/Quirijnstok
als dat
nodig mocht zijn.
Bij het vertrek
van Theo van der Geest werd een soort convenant opgesteld, dit werd in beide
parochies en in Wijkkrant Noord bekend gemaakt. De inhoud is als volgt:
GOEDE
BUREN, TOEN, NU EN IN DE TOEKOMST. 2004
De twee
parochies in Tilburg Noord: Montfort en Heikant / Quirijnstok.
Pastores
en pastorale teams in parochies hebben het vandaag de dag niet altijd even
gemakkelijk.
Als
pastores vertrekken naar elders of vanwege het bereiken van de
pensioengerechtigde leeftijd stoppen met hun dagelijks pastoraat is de opvolging
bijna een onmogelijke zaak.
Steeds
meer moet dan een beroep gedaan worden op grote creativiteit van veel
betrokkenen.
In het
afgelopen seizoen moest het pastorale team van de Montfortparochie twee leden
verliezen.
Daar komt
nog bij dat in verband met een tekort aan financiën voor een betaalde kracht
geen mogelijkheid meer geboden kan worden.
Aan de
andere kant is het gelukkig dat de Montfortparochie een pastorale werkster
heeft die zich belangeloos kan inzetten.
Hoe nu
verder?
Aankloppen
bij de buren van Heikant / Quirijnstok?
In de
afgelopen maanden hebben over en weer gesprekken plaatsgevonden.
Uitgangspunt
daarbij was en is: niet doen wat overal gebeurt: komen tot fusie.
Onze beide
parochies geloven niet in steeds maar groter: in fusie, in schaalvergroting.
Aan beide
kanten van de Stokhasseltlaan wordt dit een heilloze weg gevonden.
Bovendien
is er nog voldoende vertrouwen.
Voor de
nabije toekomst geldt daarom vooral het gewone menselijke gegeven: voor elkaar
goede buren zijn.
Elkaar
niet overlopen, maar als er bij een van de buren incidentele nood is,
onvoorwaardelijk op elkaar kunnen rekenen.
De beide
parochies hebben daarom met elkaar afgesproken dat zij blijven geloven in de
bestaansmogelijkheid van twee zelfstandige parochies met ieder een eigen
identiteit, iets wat gehandhaafd moet blijven.
Het
pastorale team van Heikant-Quirijnstok is nog net voldoende bezet en bij de
Montfortparochie is er eveneens voldoende vertrouwen in het team dat het
pastoraat verzorgt.
Zoals
goede buren gewend zijn met elkaar om te gaan zo zullen de beide pastorale
teams en parochiebesturen van tijd tot tijd formeel en informeel contact hebben
met elkaar.
Bovendien
zullen werkgroepen en vrijwilligers elkaar behulpzaam zijn.
Uitwisseling
kan immers stimuleren, inspireren en bijzonder bemoedigend werken.
Zo waren
onze beide parochies elkaars buren en zo willen ze dat graag blijven.
“BEGRIP”
2005
De twee
katholieke parochies in Tilburg-Noord, de protestantse geloofsgemeenschap, de
liberaal-Joodse gemeenschap en de moslimgemeenschap hebben elkaar gevonden in
BEGRIP.
Begrip is
ontstaan vlak na de dood van Theo van Gogh.
Men wilde
met elkaar voorkomen dat er in Tilburg-Noord door spanningen ernstige botsingen
zouden ontstaan.
Er is een
gemeenschappelijke verklaring uitgegeven en men komt vier maal per jaar bij
elkaar om van elkaar te leren, elkaar te informeren en waar mogelijk,
gezamenlijke activiteiten te ondernemen.
15 april 2007: 40 JAAR
MONTFORTPAROCHIE: FEEST VAN ONTMOETING
door Jeanne van den Besselaar
Op zondag
15 april 2007 begon de feestelijke ontmoeting al rond half tien op het
kerkplein voor de kerk en op het parkeerterrein achter de parochiezaal. Mensen
van toen en nu stapten uit, groetten elkaar als gewoonlijk. Soms ook uitbundig,
als teken van herkenning en ze volgden de zeer vertrouwde weg naar de ingang
van de kerk.
Na een
hartelijk welkom in de hal door Frans Spijkers, voorzitter van het
parochiebestuur, kon iedereen zijn of haar plekje zoeken in de kerkruimte voor
de viering. Veel vreugde en blijdschap op de gezichten als tekenen van
herkenning. Hartstikke leuk hoor.
De kerk
was vrolijk en uitbundig versierd. (Ras van Broekhoven en Cees Vermeer zijn
direct na Pasen opnieuw aan de slag gegaan met hun creatief talent.)
Schitterend mooi!
Samen met
alle koren zongen we instemmend het openingslied:
Dit is een dag om te danken
dat wij mogen leven.
Vriendschap en liefde van harte
elkaar kunnen geven.
Wiel Logister
en Catharine van den Berg gingen voor in deze feestelijke eucharistieviering.
Na de
viering kreeg Lies van den Meijdenberg, ceremoniemeester, het woord voor de
mededelingen en het verdere verloop van het feest van ontmoeting.
Om samen
het glas te heffen nodigde Lies ons uit naar, de grote zaal van het
parochiecentrum te gaan waar de catering haar voorbereidingen getroffen had. De
zaal bleek al snel te klein voor de vele mensen. Gewillig, maakte de eerste
groep ruimte of zocht elders een plekje. Met het glas in de hand werd buiten in
de zon, in de gang of in de kleine zaal gezellig gebuurt en bijgepraat door
mensen van toen en nu.
Intussen
werd de kerkruimte omgebouwd tot feestzaal. Ook voor de mensen van toen een
uitermate vertrouwd gegeven! De menigte werd uitgenodigd
aan tafel te gaan. Iedereen zocht een plekje aan tafel, bij voorkeur bij iemand
die men nog niet. gesproken had.
Nieuw was het
schitterend ingericht buffet achter in de kerkruimte. Natuurlijk waren Franka
Storimans, haar dochter Roosje en haar zus Wicky Lips er weer voor in om dit
buffet heel kundig en feestelijk voor te bereiden. De opstelling was heel
gezellig van twee
kanten naar het midden gewerkt, zodat de rij wachtenden niet te lang hoefde te
worden.
Hapjes,
salades, fruit, een lekkere variatie van brood geflankeerd door stijlvolle
kandelaars en decoraties. Grandioos
En ook
meteen een gezellig opgemaakte bar om een drankje naar keuze te halen. Koffie en thee
werden geserveerd door de catering, welbekende mensen in vaste dienst mogen we
wel zeggen I
Het was
mogelijk om gebruik te maken van de microfoon voor wie wat kwijt wilde of op
zijn hart had. De koren hadden er op gerekend om een voor een aan te treden. Te
beginnen met het Kinderkoor en het
Jongerenkoor. Het Experikoor kwam voor de draad met diverse meezingers. Het
vertrouwde beeld met Hans van Oers aan de piano en zijn enthousiaste spel
bracht de stemming er meteen in! En toen kwam op de muziek van “The conquest of
paradise” [het bevechten van het
paradijs] het Experikoor binnen wiegen... een voor een achter elkaar met een
lang touw over de rechterschouder aan elkaar verbonden ... een geweldig
spandoek ontrolt zich intussen met de tekst: "Samen houden wij de
Montfortparochie in beweging.
"
Tot drie keer
toe een ronde door de kerk. Vele feestgangers voelden zich aangesproken en
trokken mee in de beweging...
Rond half drie begon Lies van de
Meijdenberg aan de afsluiting. Er was nog een loterij. Bij het binnenkomen
kreeg iedereen een lotnummer. Er waren drie prijzen: beschilderde kaarsen met
een motief ter herinnering aan dit gezellige feest.
Geweldig dat de meeste pastores
van tóen er ook waren: Simon Kuyten, Peter Denneman, Theo van der Geest,
Thérèse van Grootel en Herman Smarius. Fijn om de kans te hebben ook hen te
ontmoeten en een praatje met hen te maken' en lief en leed uit te wisselen. Ik
veronderstel dat ook de pastores, de een na de ander kon concluderen:
Het gaat de Montfort goed. Ook nu
na veertig jaren want inderdaad:
Samen houden ze de
Montfortparochie in beweging... tóen en ook nu!
Dank aan het feestcomité. Dank ook
aan allen op wie het een beroep kon doen om dit feest te doen slagen. Het was
een geweldig feest! Het was áf! Of zoals Jos Bierings een dag later zei:
"Echt gezellig, als vanouds!"
15 januari
2012 Afscheid pastor Catharine van den Berg.
Bedankbrieven
Aan de
leden van het parochiebestuur en parochievergadering,
Omdat
jullie woensdagavond samen vergaderen neem ik gauw even de kans waar,
om jullie
allemaal heel hartelijk te danken voor het geweldig afscheid bij mijn
heengaan
uit de parochie. Alles heeft hieraan meegewerkt. Het begon al toen ik
's morgens
in de auto stapte met mooi weer.
In de
parochie aangekomen stond de ontvangstcommissie al klaar om me te verwelkomen.
Het deed me goed.
Wat een
geweldige zondag 15 januari 2012.
Ik heb me
totaal niet kunnen voorstellen dat het zo fijn zou zijn.
Het heeft
duidelijk te maken met inzet van ieder van jullie. De goede voorbereidingen.
Alles verliep op rolletjes.
In een
woord geweldig!!! Ik heb de warmte en de dankbaarheid van jullie
opnieuw
mogen ervaren en niet alleen ik, maar ook de familie, leden van en het
bestuur
van de congregatie, de aanwezige medezusters, maar ook van de aanwezige
parochianen en belangstellenden.
Van alle
kanten heb ik het gehoord. Dit geeft verbondenheid.
Nogmaals
kan ik mijn woorden herhalen van het lied ''wij gaan verder vol van hoop",
want dat zit erin!
Het deed
iedereen goed dat de belangstelling voor deze viering zo groot was.
Iedereen
genoot van iedereen onder het genot van een kopje koffie en een glaasje.
Het heeft ons
allen goed gedaan. Het Experikoor had mooie en goede aangepaste liederen
gekozen.
Wiel
Logister en Joke waren duidelijk in hun overweging.
Er werd
niet om de hete brei heen gedraaid, maar er werd gesproken in eerlijke,
duidelijke en begrijpende taal.
Met veel
plezier heb ik het verhaal van de redactie, door Joep Rietveld verwoord,
gelezen,
Het is en
blijft een mooie herinnering.
Lieve
mensen,
Nogmaals
hartelijk dank voor de fijne, gezellige, sfeervolle, mooie dag.
Het gaat
jullie allen goed en hopelijk tot ziens.
Schijndel 17 januari 2012
Beste Leden van het Experi- en het Gelegenheidskoor.
Van harte
wil ik jullie allen hartelijk danken voor de geweldige viering van afgelopen
zondag. (.. )
Letterlijk
ben ik de parochie uitgeluid, want de klokken galmen door de parochie toen ik
echt vertrok en werd uitgezwaaid door het bestuur van de parochie en de
kerkverzorgsters. Jullie kunnen denk ik wel voorstellen hoe of ik me toen
voelde. (..)
Lieve
mensen: nogmaals hartelijk dank. Ik houd er fijne herinneringen aan over.
Het gaat
jullie allen goed en hopelijk eens tot ziens.
Catharine van den Berg
2012
NIEUWE
PASTOOR BENOEMD
Pastoor
Frank Lemmens, 43 jaar oud was pastoor van de pastorale eenheid Hapert-Hoogeloon
en Casteren.
De
benoeming ligt in de lijn van het beleid van het bisdom om grotere pastorale
eenheden te vormen.
In 2012
maakte Mgr. Drs. R. G. L. M. Mutsaerts bekend, dat de bisdomstaf heeft besloten
om in Tilburg te streven naar één parochie "beneden het spoor"en één
parochie "boven het spoor".
We zullen
zien wat dat voor onze parochie gaat beteken.
Frank
Lemmens is op 3 september in de Montfortparochie geïnstalleerd.
De
parochianen van de vier te fuseren parochies worden regelmatig op de hoogte gehouden
d.m.v. de z.g. Fusiebrieven.
2014
BELANGRIJKE
MEDEDELING OVER DE TOEKOMST VAN DE KERKGEBOUWEN
Tijdens de vieringen van zondag 7 september is er in de vier
kerken van de fusieparochies de volgende mededeling gedaan:
Beste parochianen,
De stuurgroep, die de fusie van de vier parochies voorbereidt,
vindt het belangrijk om u snel op de hoogte te brengen van een spoedoverleg dat
deze week heeft plaatsgevonden met Mgr. Mutsaerts.
Het gesprek ging over de toekomstige gebouwen in de nieuwe
parochie. En dan met name de kerkgebouwen. De hulpbisschop had elders gemeld
dat het bisdom van mening is dat er in de toekomst in de nieuwe parochie
slechts plaats is voor twee kerkgebouwen en er daarom twee kerkgebouwen aan de
eredienst onttrokken moeten worden. Voor het bisdom staat vast dat het daarbij
gaat om het kerkgebouw van de Montfortparochie en dat van parochie De Vlaspit.
Wij hebben aangedrongen op een gesprek met de bisschop. U mag er van verzekerd zijn dat het
een stevig gesprek is geworden waarin de gezamenlijke parochies indringend
aangegeven hebben het van het allergrootste belang te vinden dat de nieuwe
parochie plekken heeft om het kerk-zijn te beleven dicht bij mensen, dus
verspreid over de verschillende wijken.
Uiteindelijk is het voorstel om verder te gaan met de kerk op het
Goirke en de Lucaskerk.
De Vredeskerk zal bij in gebruik name van de kerk op het Goirke
aan de eredienst onttrokken worden.
Voor de Montfortkerk en de Petrus Donderskerk wordt als datum 1
januari 2018 genoemd, tenzij er tegen die tijd redenen zijn om anders te besluiten.
We vinden dit erg ingrijpend en we begrijpen dat dit veel emotie met zich
meebrengt. Maar dit was het hoogst haalbare wat uit het gesprek
meegenomen kon worden. De consequenties kunnen we nog niet goed overzien. De
verschillende besturen en de pastores zullen snel, op 15 september, naar de
gevolgen kijken en dat met u delen.
In ieder geval zullen de fusiepartners er naar streven om in
de nieuwe parochie pastoraal en liturgisch nabij te zijn in de diverse wijken.
Juist nu vraagt dat van ons om goed voor elkaar te blijven zorgen en op zoek te
gaan naar creatieve oplossingen.
2015
Er is veel
werk aan voorafgegaan, maar per 1 januari 2015 is de fusie van vier parochies
t.w. De Bron, De Vlaspit, Frater Andreas en de Montfortparochie een feit.
De nieuwe
naam is Parochie Peerke Donders.
2017
Feest:50-jarig
bestaan Montfortgemeenschap.
23 april:
Officiële viering.
Op 23 mei
waren de mooie viering, drukbezochte receptie en gezellige lunch een feest van
warme ontmoeting en blij weerzien met oud-parochianen.
Zaterdag,
13 mei Feest voor de jeugd.
2017.
Om half 12 is het al een drukte van belang in
het Parochiecentrum van Toren de Montfort. Het parochiecentrum moest worden omgebouwd naar
een speelparadijs waar kinderen zich bezig zouden kunnen houden met oudhollandse
spelletjes, zoals blikken gooien, spijker poepen, aardappel lopen, grabbelton,
sjoelen, trekkast en bussenlopen.
Er was een poffertjeskraam,
snoep- en drankkraam en slush-puppy.
Er was een speciale ruimte
ingericht waar ouders en andere belangstellenden een kopje koffie of thee
konden drinken met een overheerlijke appelflap erbij.
Het parochiecentrum was
feestelijk versierd. Kortom het feest kon om 14.00 uur beginnen. Bij
binnenkomst kregen de kinderen allemaal een kaart waarop alle spelletjes
stonden afgedrukt. Bij ieder gedaan spel kreeg men een sticker.
Als de kaart vol was mocht
men ook nog gratis een envelop trekken met daarin een lotnummer, dat weer
correspondeerde met een leuk prijsje.
In de week
voorafgaand aan dit festijn zijn er 100 flyers met een kleurplaat deur- aan
deur verspreid in de huizen rondom ons parochiecentrum. Ook bij de ouderkamer
van de brede school de Dirigent en van de Lochtenbergh zijn nog een 100-tal
flyers afgeleverd om reclame te maken voor dit festijn. De opkomst was jammer
genoeg niet zo groot als wij hadden gehoopt. Maar ik kan u vertellen dat de
kinderen die er waren een hele leuke middag hebben gehad. Records zijn
verbroken bij het sjoelen en ook de blikken hebben het regelmatig moeten
ontgelden. Onze waarzegster die zich speciaal voor deze gelegenheid had
aangemeld, wist de kinderen op een ludieke wijze van informatie te voorzien. Er
heerste een hele gezellige sfeer. Ook iedereen die aan deze middag heeft
meegewerkt heeft genoten
11 juni:
Theaterstuk “Van Montfort tot Peerke”.
Op zondag 11 juni vindt er een groot spektakel plaats in de
Montfortkerk. Samen met het Tilburgse Factorium en het Experikoor wordt een
theaterstuk opgevoerd dat zijn weerga niet kent.
Het wordt een humoristische
voorstelling met slapstickelementen zoals achtervolgingen en misverstanden,
maar ook met een serieuze ondertoon en liedjes van het koor.
De voorstelling is
voorbereid door Aaf Dohmen en Pieter van Loon i.s.m. Experikoor en commissie.
Titel is: van
Montfort naar Peerke. Het wordt een stuk dat u gezien moet hebben en dat maar
eenmalig in Tilburg zal plaatsvinden.
Het was
inderdaad heel goed!
2018……….Toren
De Montfort mag blijven bestaan, dank zij Mgr. De Korte.
Behalve
pastoor Frank Lemmens worden de vieringen voorgegaan door Wiel Logister, Frans
Maas, Paulien van Bohemen, Anja Verbraak en Liesbeth Eijsbroek.
De grote
koffiekamer wordt verhuurd aan:
HUISARTSENPRAKTIJK
STOKHASSELT FEESTELIJK GEOPEND 22 juni 2018
Vrijdagmiddag 22 juni was het gezellig druk op
de parkeerplaats aan de Scarlattistraat. Er stonden een aantal kraampjes waar
een drankje en een hapje werd aangeboden en ballonnen versierden de ingang van
de huisartsenpraktijk. Heel wat belangstellenden uit de omgeving en mensen die
de nieuw te betrekken ruimte nog kenden als parochiesecretariaat. De ingang was
gemarkeerd met een grote strik. Precies om halfvijf knipte de wethouder zorg
Eric de Ridder samen met Joke Roovers de strik door met een grote heggenschaar.
Nou ja, knipten, de strik liet los. Dit alles niet dan nadat de voorzitter van
STEP zijn vreugde had uitgesproken over de nieuwe artsenlokatie. De wethouder,
die deze portefeuille nog maar enkele weken geleden toegewezen heeft gekregen,
sprak zijn dank en waardering uit voor zijn voorganger, wethouder Hans Kokke,
die zich binnen het gemeentebestuur heeft ingespannen om dit project te
realiseren. Joke heeft vooral de
nadruk gelegd op het belang voor de inwoners van de wijk. Ze hoopt dat de
zorgmijders ook bereikt worden. Niet onvermeld mag blijven dat de waardering is
uitgesproken voor de vrijwilligers van de Montfortkerk en de aannemer. Door de
goede samenwerking en daardoor de korte lijnen kon er prettig gewerkt worden.
Het resultaat mag er zijn. Menigeen heeft aangegeven dat het gebouw
onherkenbaar is. De inrichting is modern en heel adequaat. Kortom heel
uitnodigend. We mogen er trots op zijn.
Toren De Montfort bestaat nog steeds.
Afscheid Wiel Logister 20 september 2020 - Welkom Peter Denneman
Werkers in de wijngaard.
Dit was
zondag 20 september het thema van de viering waarin de Montfortgemeenschap
afscheid nam haar wijngaardenier Wiel Logister en de nieuwe wijngaardenier
Peter Denneman verwelkomde. Tijdens de verwelkoming constateerde Joke Roovers
dat de cirkel rond is. Peter was in de tijd van
opkomst en bloei pastor van de Montfortparochie, die door meerdere Montfortanen
werd bediend. Toen een van de confraters Tilburg verliet, zou Peter gezegd
hebben “Nu moet Wiel me komen helpen”.
Wiel kwam en bleef, ook toen Peter vertrok naar het mediapastoraat. Nu
Wiel zich terugtrekt komt Peter ons
weer steunen. We hebben hem welkom geheten, maar het is uiteraard begrijpelijk,
dat de aandacht vooral uitging naar de man die tientallen jaren op zijn
bescheiden wijze een werkkracht was voor onze wijngaard. Het evangelie over
werklieden in de wijngaard paste bij deze dag en Wiel sloot zijn overweging af
met de gedachte dat we in een prachtige wijngaard leven en dat hij hoopt dat we
daar nog lang van mogen genieten.
Gelukkig
kon het Experikoor, verdeeld in de kerk, de viering weer opluisteren. Hun
liederen sloten aan bij het thema en werd afgesloten met:
Ga met God
en Hij zal met je zijn
jou nabij op al je
wegen,
met zijn raad en troost en
zegen.
Ga
met God en Hij zal met je zijn.
Natuurlijk
zijn er nog een aantal woorden van dank en waardering gesproken.
Namens de
liturgiegroep van het Experikoor gaf Denise aan hoe Wiel ruimte gaf, maar
uiteindelijk toch stuurde. Als het Experikoor zingt wordt de viering voorbereid
door enkele mensen van het koor. Op de eerste bijeenkomst is ook de voorganger
aanwezig. Er wordt dan nagedacht over de inhoud van de lezingen en een thema
gekozen. Wiel gaf ruimte om te denken, maar wist op zijn bescheiden wijze
uiteindelijk toch te sturen. Hij was toch onze leermeester.
Namens de
schriftuitleggers legde Frans Maas het accent op het gezag van Wiel. Zijn
natuurlijke gezag klonk door in onder andere de samenhangende thema’s van de
zondagen in de Advent en Vasten.
De
vicevoorzitter van het parochiebestuur liet blijken, dat hij zich verdiept had
in het gedachtengoed van Montfort en zijn volgelingen. Dat was een mooie
voorbereiding op het cadeau dat hij vervolgens aanbood. Een miniatuur van het
beeld dat in onze kerk staat en gemaakt is door Peter Verbraak. Peter heeft ook
nu weer tijd gestoken in het beeld dat is aangeboden door de parochie, dus door
ons en ook voor het overgrote deel betaald is door onze mensen. Als laatste
mocht Joke namens de torengroep nog iets zeggen. WIEL WE HOUDEN VAN JE! Meer dan we konden vermoeden was je een
trooster, een steun voor velen.
Bijgaand beeld treft u in
de Montfortkerk.
Het is gemaakt door Peter
Verbraak.
Bij het
maken heeft hij de volgende overweging gehad.
De balken zijn het kruispunt, waarbij je steeds een richting moet
bepalen. De Christusfiguur is mede richtinggevend. Hij is als het ware je
reflectie, je spiegel. De Christus moet steeds vorm en gestalte krijgen in
iedere mens, Je laat je daarbij inspireren door volgelingen van Jezus. Een van
hen was Montfort. Vandaar dat deze op de voorgrond staat, als een man in
beweging om zo onze weg aan te geven.
Ook Paulien van Bohemen verlaat de parochie. Oktober 2020.
Leuk en
aardig.
Bloemen…Een
vredesduifje…
Chocolade…Geld…Waardebonnen…
En al die
lieve kaartjes met persoonlijke woorden en gelukwensen…
Hartelijke
mailtjes en appjes…
Dank
jullie wel voor wat ik mocht ontvangen de afgelopen weken.
Dank
jullie wel voor jullie: nu en in de voorbije negen jaar.
Wat zijn
jullie leuk en aardig!
Een mijmering van pastor Paulien bij haar vertrek uit de parochie.
Een
alcoholtest, panty’s, een zandloper, een tekening van Yannick, diverse kaarsen.
Dit en nog veel meer ging er door mijn handen toen ik mijn werkkamer aan de
Lage Witsiebaan leegruimde afgelopen week.
Mijn
kamer, die negen jaar geleden praktisch leeg was. Mijn werkplek, die zich in de
loop van de jaren vulde met allerhande spullen.
De
alcoholtest doet
denken aan Taizé. Verplicht attribuut in Frankrijk als je op weg bent. Elke
keer kwamen de testen ongeopend terug. Taizé, wat een voorbereiding en zorgen
kostten die reis elk jaar. Maar wat onvoorstelbaar veel leverde het telkens op:
jongeren die met meer zelfvertrouwen, vriendschappen en lichtheid terugkwamen
dan waarmee ze gingen.
De panty’s roepen herinneringen op aan de Vormselvoorbereidingen.
Op zaterdag in juni gingen we met de vormelingen naar het bos om de gaven van
de Heilige Geest te leren kennen. Kinderen werden in duo’s met panty’s om de
enkels aan elkaar gebonden en samen moesten ze een parcours lopen, zonder te
vallen. Daarvoor moet je samenwerken en erop vertrouwen, dat de ander jou ook
overeind wil houden. Wat een vreugde om de vormelingen in de bijeenkomsten
plezier te zien hebben met elkaar.
De
zandloper is een
aandenken aan het jongerenpastoraat (JP). Een herinnering aan het seizoen met
als thema ‘Tijd voor…’ Wat een zegen om jonge meiden en jongens in negen jaar
te zien opgroeien van brugklassers tot studenten al haast aan het einde van hun
vervolgopleiding. Of je je proefwerk nu verknalde of niet, je ruzie thuis had:
je kon tenminste nog naar JP, zonder tekst en uitleg.
Een
tekening van Yannick, is van
die leuke jongen van 12, die tijdens een huisbezoek niet zoveel zin had om te
praten, maar bij me kwam zitten en een tekening voor me maakte. Huisbezoeken.
Wat een voorrecht om mensen te ontmoeten achter de
voordeur. Om te horen en te voelen hoe geloof mensen gaande en staande houdt en
hen weer doet opstaan in moeilijke tijden.
Kaarsen vond ik ook terug in laatjes en kastjes.
Waxinelichtjes, een regenboogkaars doen denken aan het vieren van bijzondere
momenten. Een kaars aan een sterfbed, lichtjes aan het begin van elke
bijeenkomst van het jongerenpastoraat.
Na 1
november stop ik met mijn werk in de parochie.
Ik blijf
werken in servicecentrum het Laar als geestelijk verzorger. Ik ga werken in het
hospice in Waalwijk, ook als geestelijk verzorger. En ik ben als geestelijk
verzorger verbonden aan de Praktijk voor Levensvragen Midden-Brabant: dat is
geestelijke verzorging bij mensen thuis.
Die lege
werkkamer die ik negen jaar geleden trof, is nu wéér leeg. En ik? Ik ben
vervuld van alles wat ik heb mogen leren en doen in de parochie. In het klein
en in het groot. Ik kijk met dankbaarheid terug op mijn eerste baan na mijn
studie theologie.
Steek een
kaars aan, doe het telkens weer. Een grote of een kleine. Uit pure vreugde, uit
gewoonte, of tegen beter weten in. Licht is licht. Niet meer, niet minder. God
is God, niet meer, niet minder.
Alle goeds
voor de Parochie Peerke Donders, voor jullie, voor u, voor jou. Ga met God.
Pastor
Paulien van Bohemen