Kunst in de
Montfortkerk
Buiten de kerk
Klokkentoren en
luidklok.
Onze toren
Hebt U ooit van Uw
leven wel eens bij een kerk een blauwe klokkentoren zien staan?
Hebt U ooit van Uw leven
ergens op de wereld een stalen klokkentoren gezien?
Het antwoord zal wel
"nee" luiden:
Meer dan duizend jaar
worden er nu al klokkentorens bij kerken gebouwd of er tegenaan gezet.
Meestal zijn ze van
steen en er zijn veel vormen van bekend:
Soms wordt er bij een
kerk een klokkenstoel gebouwd, meestal van hout en open:
Maar een toren zoals
wij die bij onze Montfortkerk hebben staan is waarschijnlijk uniek in de
wereld:
Zoals hij daar staat is
hij bepaald een sieraad voor het pleintje waaraan de kerk staat.
De betekenis is ook
duidelijk: de kruisvorm is van alle kanten goed te zien, ook al vanwege de
hoogte van
In de toren zit ook een
luidklok; deze "uitnodiging" van onze parochie weegt
Als de klok geluid
wordt komt er flink wat geluid uit zoals U zelf kunt horen als U er vlak bij
staat.
De omwonenden zijn er
dan ook niet altijd even gelukkig mee,
maar de afspraak dat de
klok niet te lang achtereen geluid wordt houdt de overlast wel binnen de
perken:
En weet U de tekst die
er op staat?
"Alles voor allen,
een Rijk van vrede” en dat is ook al iets om over na te denken en zeker na te
streven.'
En zó is onze toren
toch ook nog een beetje een "wijzer naar boven" zoals een kerktoren
hoort te zijn.
En waarom zou een
blauwe stalen kerktoren dat niet even goed doen als een andere?
Gegoten in Aarle Rixel
door Petit en Fritsen
Toren ontworpen door
Jos Kalis.
Henk Reesink z.g.
coördineerde de hele bouw.
Het kunstwerk, waarin de klok hangt werd bekostigd via de beeldende
Kunstenaars Regeling.
Tot stand gekomen in 1986 b.g.v. het 15-jarig bestaan.
WELKOM,
(uit de feestelijke
viering op 14 december 1986)
Allen die op het
klokgelui af komen,
Allen die zich laten
roepen,
Allen die zich van ver
hebben laten halen.
Het zou toeval
kunnen zijn dat we vandaag vieren
rondom het thema:
“Handen om te delen”.
Ik noem
het dan een door Gód gegeven toeval.
Het is immers dank zij
veIer handen,
dat we vandaag de klok
in gebruik nemen.
Daarom welkom, Ton en
Henk.
Met jullie oren en ogen
begon het feest.
Welkom Jan, Piet, Frie.
Peter, Rinus, Frans, Piet en Frits.
De afgelopen dagen
werkten jullie het eelt op je handen.
Welkom alle mensen,
jongeren en ouderen,
actief voor sjoemel- en
praotmért,
jaarlijks actief met
oliebollen bakken.
Reliëfmuur
Aan het kerkplein van
Corellistraat 231 staat in het groen voor het parochiecentrum de zogenaamde
"Reliëfmuur" uit 1967 van de Tilburgse beeldhouwer Hans Claesen
(1925).
De vier betonnen
elementen stonden eerst voor de r.k. lagere Montfortschool aan de
Scarlattistraat 76.
Hoewel bekend was dat
dit schoolgebouw een beperkte levensduur had, gold ook hiervoor de 1 %-regeling
voor kunst bij openbare gebouwen.
Dat Claesens’ schepping
zijn huidige plaats kreeg, past bij zijn werk: hij was ook actief in de
vroegere Pastoor van Arskerk aan de Beneluxlaan, nog bekend als "de
citroenpers". Bij de verhuizing van het beeld gaf de Stichting r.k.
scholen TIlburg-Noord haar eigendom aan het parochiebestuur, dat het
ongevraagde geschenk moest accepteren...
Claesen studeerde aan
de Jan van Eyckacademie te Maastricht en voerde ook werken uit die we
terugvinden in of bij het stadhuis en de HTS in onze stad.
Met beeldend
kunstenaars als Kees en Frans Mandos, Nico Molenkamp, Luc van Hoek en Jos
Zeegers, vormde hij de zogenaamde "Eerste Tilburgse School". .
Claesen rangschikte
vier zelfstandige onderdelen tot een muurtje. Ofschoon het oppervlak van de
muurdelen over het algemeen een glooiend verloop heeft, zijn de holle, gewelfde
uitsparingen met haarscherpe randjes afgescheiden van de totale massa. De
smalle spleten tussen de volumes spelen een opvallende rol: ze hebben als
'negatieven' van de betonmassa's typische vormen van beeldhouwkundig
'snijwerk'. Tussen deze lichtkanalen kan men het wisselende kleurenspel zien
van het achterliggende groen tijdens de verschillende jaargetijden
( Joost de Kort,
Wijkkrant Noord, september 2004.)